“In the early centuries of Muslim history, islamic legal rulings stipulate that a treaty cannot be forever, since it must be immediately void should the Muslims become capable of fighting them.” (Στους πρώτους αιώνες της μουσουλμανικής ιστορίας, οι ισλαμικές νομικές αποφάσεις ορίζουν ότι μια συνθήκη δεν μπορεί να ισχύει για πάντα, δεδομένου ότι πρέπει να ακυρωθεί αμέσως εάν οι Μουσουλμάνοι καταστούν ικανοί να τις πολεμήσουν): Henry Kissinger, The World Order
Η ιστορία δεν μπορεί να προβλεφθεί. Αλλά υπάρχουν περίοδοι όπου τα σημάδια των αλλαγών είναι τόσο έντονα που δεν μπορούμε να τα αγνοήσουμε. Και οι περίοδοι αυτές αναδεικνύουν τους πρωταγωνιστές τους χωρίς ούτε αυτοί να μπορούν να το προβλέψουν. Ο Εμμανουέλ Μακρόν αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστή μιας νέας περιόδου που θα σφραγίσει την ευρωπαϊκή ιστορία και θα κρίνει το μέλλον της Ευρώπης αν οι θεσμοί της δεν απαντήσουν στην επίθεση που δέχονται.
Η ισλαμική τρομοκρατία που χτυπάει τη Γαλλία σήμερα όπως και χθες με τη δολοφονία της συντακτικής ομάδας του Charlie Hebdo και τη μαζική δολοφονία στο Bataclan δεν είναι γαλλικό φαινόμενο. Είναι επίθεση στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Οι δράστες είτε δρουν μεμονωμένα είτε ως μέλη εξτρεμιστικών οργανώσεων είναι βέβαιο ότι έχουν αναγνώριση και αποδοχή πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που εμείς που βρισκόμαστε στην άλλη όχθη μπορούμε να διακρίνουμε. . .
Και όπως σε κάθε πόλεμο υπάρχουν και θα υπάρξουν νικητές και ηττημένοι. Αυτονόητο; Κάθε άλλο. Γιατί η κυρίαρχη ευρωπαϊκή αντίληψη που πολύ δύσκολα θα αλλάξει πρεσβεύει την ανοχή, την ενσωμάτωση, την πολυπολιτισμικότητα.
Βρισκόμαστε σε ιστορική καμπή
Όλα όμως τα τρομοκρατικά χτυπήματα των τελευταίων ετών πρεσβεύουν το αντίθετο. Όπως το αντίθετο πρεσβεύουν οι πολυπληθείς μουσουλμανικές κοινότητες σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες που δεν ενσωματώνονται στο αξιακό σύστημα των χωρών που κατοικούν παρότι κάνουν χρήση των κεκτημένων του κοινωνικού κράτους των χωρών αυτών. Υπάρχουν ευθύνες; Ασφαλώς και υπάρχουν αλλά δεν είμαστε πλέον στο στάδιο της κριτικής και της απόδοσης ευθυνών. Είμαστε στην ιστορική εκείνη καμπή που πρέπει να ληφθούν αποφάσεις. Αντίστοιχες με εκείνες που έλαβε ο Τσώρτσιλ όταν κήρυττε τον πόλεμο στη ναζιστική Γερμανία. Διανοούμενοι όπως ο Μισέλ Ουελμπέκ και η Σώτη Τριανταφύλλου έχουν κηρύξει τον πόλεμο των λέξεων με μεγάλη τόλμη. Επιβεβαιώνονται καθημερινά.
Αν η Ευρώπη θέλει να διασώσει το αξιακό της σύστημα και το κοινωνικό της μοντέλο θα πρέπει να τα προστατεύσει με τα μέσα που κάθε σύστημα εξουσίας διαθέτει, περιλαμβανομένης και της βίας.
