Όλα ξεκίνησαν από μια πλάκα στην καντίνα της εφημερίδας Le Parisien στις αρχές Ιανουαρίου. Τρεις γυναίκες δημοσιογράφοι συζητούσαν για μία νέα διοικητική θέση που είχε ανοίξει μόλις στην διεύθυνση της εφημερίδας. Κατέληξαν ότι η μόνη υψηλή θέση που θα μπορούσε μία γυναίκα να χτυπήσει, είναι αυτή της διεύθυνσης του γυναικείου ένθετου La Parisienne.
Συνειδητοποιώντας το, αποφάσισαν να αντιδράσουν και πως αλλιώς θα μπορούσαν να αντιδράσουν από το να γράψουν ένα κείμενο. Το κείμενο γράφτηκε, δημοσιεύθηκε στα κοινωνικά δίκτυα και στα blogs και γρήγορα διαδόθηκε παντού στη δημοσιογραφική πιάτσα. Ακολούθησαν τηλέφωνα, μηνύματα και e-mails και τελικά συγκεντρώθηκαν κι άλλες συνάδελφοι που ήθελαν να στηρίξουν την συμβολική αυτή κίνηση. “Υπήρξε έντονος ενθουσιασμός από πολλές γυναίκες, σε ότι θέση κι αν εργάζονται”, λέει στο franceinfo η Christel Brigaudeau. Μέσα σε 48 ώρες είχαν μαζευτεί 77 γυναίκες και σήμερα έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τις 100.
“Η ιδέα είναι να ανοίξει επιτέλους το ζήτημα – ταμπού, να το βάλουμε επάνω στο τραπέζι”, εξηγεί η Christel Brigaudeau. Η συζήτηση πράγματι άναψε αμέσως και αρκετοί άντρες δήλωσαν την συμπαράστασή τους μέσα από ένα νέο κείμενο. “Η διεύθυνση και η σύνταξη του Le Parisien έχει μόνο να κερδίσει και καθόλου να χάσει από την συζήτηση για την ισότητα αφού θα βγει πιο δυνατή, πιο ενωμένη και πιο χρωματιστή”, εξηγούν οι άντρες δημοσιογράφοι στο κείμενό αλληλεγγύης τους.
Η διεύθυνση της εφημερίδας σήκωσε το γάντι και αντέδρασε με ένα προσωπικό μήνυμα. Η γενική διευθύντρια Sophie Gourmelen και ο διευθυντής σύνταξης Stéphane Albouy συνυπογράφουν ένα e-mail που εστάλη σε όλους τους δημοσιογράφους της εφημερίδας λέγοντας “Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν γυναίκες στους κόλπους της διοίκησης της εφημερίδας είναι μία παραδοχή που μοιραζόμαστε μαζί σας αλλά σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει την θέλησή μας”. “Ωραία τα λόγια και σωστά, ελπίζω να τα ακολουθήσουν και οι πράξεις”, σχολίασε η δημοσιογράφος Florence Méréo.
Το κίνημα θα μπορούσε να μείνει απλώς ως εσωτερικό θέμα στην εφημερίδα αλλά τελικά γρήγορα και χάρη στα κοινωνικά δίκτυα, βγήκε και έξω από αυτή. “Είναι μία περίοδος που όλος ο κόσμος δίνει ιδιαίτερη σημασία σε τέτοια θέματα, βοηθάνε οι συγκυρίες”, υπογραμμίζει η Florence Méréo. Η συζήτηση ανάβει και σε άλλα έντυπα όπου οι γυναίκες δημοσιογράφοι έχουν καταλήξει στις ίδιες διαπιστώσεις και αρχίζουν να αντιδρούν. Στο περιοδικό L’Obs πέφτει η ιδέα ενός κειμένου στήριξης των γυναικών του Le Parisien.
“Εκτιμήσαμε και θαυμάσαμε την πρωτοβουλία των γυναικών των Le Parisien”, εξηγεί η συντάκτρια του L’Obs Renée Greusard, προσθέτοντας ότι “σκεφτήκαμε αμέσως να τις στηρίξουμε με ένα νέο κείμενο που θα εξηγεί την κατάσταση στο δικό μας περιοδικό που είναι αντίστοιχη”. Εχθές λοιπόν (15-01-2018), δημοσιεύθηκε το κείμενο αυτό που υπογράφουν 62 γυναίκες και καταγγέλλουν τις μισθολογικές ανισότητες αλλά και την απουσία γυναικών σε υψηλές διοικητικές θέσεις.
“Χάρη σε αυτήν την κουβέντα που άνοιξε, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι κερδίζω 200 ευρώ λιγότερα από τον άντρα συνάδελφό μου που έχει ίδια επαγγελματική εμπειρία με μένα και ίδια θέση ευθύνης στο περιοδικό”, αναφέρει μία δημοσιογράφος του L’Obs. “Υπάρχουν εξοργιστικές μισθολογικές διαφορές!”, προσθέτει η Violette Lazard από την ίδια ομάδα. “Αποτελεί κοινή διαπίστωση όλων, όποια κι αν είναι η ηλικία τους, όποιο κι αν είναι το πόστο τους στο μέσο. Μας αφορά όλες και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί αυτές οι ανισότητες εξακολουθούν να υπάρχουν”.
Οι συντάκτριες πρότειναν το κείμενό τους να δημοσιευθεί στο επίσημο site του περιοδικού, ωστόσο η διεύθυνση διαφώνησε. “Βασικά μας αγνόησαν, δεν υπήρξε καν ξεκάθαρη απάντηση”, εξηγεί μία δημοσιογράφος. Κι όμως η εμπειρία μέχρι σήμερα έχει δείξει ότι η δύναμη του ίντερνετ και – κυρίως – των κοινωνικών δικτύων μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν ενός περιοδικού. Και αυτό οι γυναίκες δημοσιογράφοι το γνωρίζουν πολύ καλά.
Μυρσίνη Λιοναράκη
