H Γαλλία, με τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου, δικαίωσε τις παραδόσεις της. Μια μεγάλη δημοκρατία με βαθειές ρίζες που δεν έπεσε στην παγίδα του λαϊκισμού. Ωστόσο, η ανάγνωση των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου πρέπει να είναι πιο σύνθετη. Η γαλλική κοινωνία έχει , περισσότερο ίσως από κάθε άλλη στην ηπειρωτική Ευρώπη, βαθειές ρεπουμπλικανικές ρίζες. Φτάνουν αυτές οι ρίζες στη γαλλική επανάσταση. Επιπλέον, το στοιχείο που κάνει τη γαλλική κοινωνία βαθειά δημοκρατική είναι ότι όλα τα κοινωνικά στρώματα, χάρις στην παιδεία που παραμένει ένα από τα ατού της γαλλικής δημοκρατίας, έχουν συνείδηση δημοκρατική, δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Στη Γαλλία, ενώ υπάρχει ισχυρό κράτος, δεν υπάρχει πελατειακό κράτος.
Η δυσαρέσκεια που είναι διάχυτη και εκφράσθηκε στα αποτελέσματα του πρώτου γύρου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός της υποχώρησης της προστασίας που οι Γάλλοι είχαν συνηθίσει να τους προσφέρει το κράτος τους. Το προβάδισμα Μακρόν δεν πρέπει να επισκιάσει το γεγονός ότι σχεδόν το ήμισυ του γαλλικού πληθυσμού ψήφισε υποψήφιους που υπόσχονταν επιστροφή στο ισχυρό εθνικό κράτος- Λε Πεν και Μελενσόν.
Αλλά ευτυχώς υπάρχει και το άλλο μισό που εκφράζει όχι μόνο μια βαθειά δημοκρατική παράδοση αλλά και μια βαθειά αστική παράδοση. Και είναι αυτή η παράδοση βασισμένη στο αίσθημα ατομικής ευθύνης του πολίτη (esprit civique) που καθιστά εξαιρετικά δύσκολο για τη Γαλλία να γλιστρήσει στο δημαγωγικό λαϊκισμό. Σ’αυτό υπάρχει ριζική διαφορά ανάμεσα στη Γαλλία και τις ΗΠΑ και οφείλεται, το ξαναλέμε, στο γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα, το “σχολείο της δημοκρατίας” όπως αποκαλείται (l’ecole de la republique).
To ρεύμα που εκφράζει η Λε Πεν δεν είναι καινούργιο, υπήρχε, σε διάφορες εκφάνσεις, και σε άλλες περιόδους της γαλλικής ιστορίας. Ισχυροποιήθηκε λόγω των πολύ σοβαρών προβλημάτων που υπάρχουν στη γαλλική κοινωνία, με κυριότερα αυτά της ανεργίας και της ένταξης των μουσουλμάνων. Ο Μελενσόν κληρονόμησε το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, ένα από τα ισχυρότερα κάποτε της Ευρώπης -και από τα πιο σταλινικά, να μην το ξεχνάμε…
Αλλά η φιλελεύθερη παράδοση, κοινωνικά όχι οικονομικά, είναι πιο ισχυρή γιατί η γαλλική κοινωνία είναι προϊόν της νεωτερικότητας, είναι βαθειά ανοιχτή και μοντέρνα. Και αυτό δημιουργεί τις προϋποθέσεις να πετύχει μια υποψηφιότητα όπως αυτή του Μακρόν. Υπάρχει επίσης μια παράδοση σε πολιτικούς αουτσάϊντερ να πετυχαίνουν λόγω της απουσίας πελατειακού κράτους. Τέτοιος πολιτικός ήταν ο Μιττεράν. Κεντρώος που επιβλήθηκε στο σοσιαλιστικό κόμμα, τη δεκαετία του ’70, για να το οδηγήσει στην εξουσία το 1981.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, ο Μακρόν θα είναι κατά πάσα πιθανότητα ο επόμενος Πρόεδρος της Γαλλίας. Και επειδή δεν είναι κομματικός υποψήφιος θα έχει τα χέρια του λυμένα να δημιουργήσει το δικό του πολιτικό ρεύμα, ειδικά τώρα που η επιρροή των δύο παραδοσιακών μεγάλων πολιτικών χώρων, κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, έχει τόσο μειωθεί. Θα έχει ένα τιτάνιο έργο καθώς τα προβλήματα δεν θα υποχωρήσουν λόγω της εκλογής του, αλλά έχει και πολύ μεγάλες πιθανότητες να πετύχει. Αλλη κοινωνία, άλλα ήθη για να κάνουμε μια μελαγχολική σύγκριση με τα δικά μας.
