Την Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2022 ρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Ουκρανία, κυρίως στο βόρειο και νοτιοανατολικό τμήμα της. Οι Ουκρανοί αμύνονται του πατρίου εδάφους προκαλώντας φανερή συγκίνηση στους ευαισθητοποιημένους πολίτες του δυτικού κόσμου και κρυφή ελπίδα στους συνειδητοποιημένα καταπιεσμένους υπηκόους του υπολοίπου κόσμου, για την ευόδωση του αγώνα τους. Η συντριπτικά εναπομείνασα πλειοψηφία του πληθυσμού του πλανήτη παραμένει αδιάφορη· σύνηθες γεγονός στην αναγνώριση μικρών και μεγάλων γεγονότων στην ανθρώπινη ιστορία.
Η πλειοψηφία στέκεται ακλόνητα περιορισμένη στην καθημερινότητα της. Στις ημέρες μας όμως αυτή είναι μία κατάσταση άξια πλήθους αποριών.
Ο πλανήτης είναι σχεδόν πλήρως συνδεδεμένος τηλεπικοινωνιακά και καλύπτεται εξ ολοκλήρου δορυφορικά. Τεράστιος αριθμός ατόμων, εταιρειών και οργανισμών εργάζονται στους τομείς της διαδικτυώσεως καθιστώντας τον χρόνο απολύτως σύγχρονο σε κάθε γωνιά της γης και εκμηδενίζοντας, εξ αυτού ακριβώς του χαρακτηριστικού, τις αποστάσεις παγκοσμίως. Φυσικά όλα τα παραπάνω είναι αποκλειστικώς επίτευγμα του ανθρώπου της ελευθέρας βουλήσεως και της αναπόφευκτης αυτονομίας του από το φυσικό περιβάλλον η σχέση με το οποίο τον κρατούσε δέσμιο της δυνάμεως και του αλληλοσπαραγμού.
Στην φύση ισχύει χωρίς διαβουλεύσεις ή διαπραγματεύσεις το δίκαιο του ισχυροτέρου αναγνωρίζοντας τον πόλεμο ως το μοναδικό μέσο επιβιώσεως και την σύγκρουση ως αναπόφευκτη επιλογή. Ο άνθρωπος είναι το παράδοξο εκείνο πλάσμα της φύσεως που κινείται, από την εμφάνιση του στον πλανήτη, με στόχο την ειρηνική διαβίωση σε κοινωνίες, βαδίζοντας μία πορεία συνεχών και διευρυμένων επιτυχιών.
Μετά την κατίσχυση του Χριστιανισμού και τον νέο τύπο ανθρώπου που μαζί της έφερε, η ειρηνική στάση απέκτησε σταθερά θεμέλια. Στους νεώτερους χρόνους και ειδικότερα μετά την αιματοχυσία των δύο παγκοσμίων πολέμων ο δυτικός άνθρωπος εθίστηκε στην ειρήνη.
Η Ευρώπη έχει να δει πόλεμο 80 χρόνια και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής από συστάσεως του ομοσπονδιακού κράτους τους, δηλαδή 200 χρόνια. Παραδόξως, εκ πρώτης όψεως, είναι πιό ετοιμοπόλεμες από τα ομομήτρια κράτη της γηραιάς ηπείρου.
Έχουμε λοιπόν μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία διαδικτυακά συνδεδεμένη και ένα τύπο ανθρώπου που είναι ο δημιουργός της, περισσότερο από κάθε άλλη χρονική στιγμή ταυτισμένος με την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ακόμα και οι λαοί που θεολογικά και πολιτικά τάσσονται κατά της ελευθέρας βουλήσεως και αισθάνονται αναπαυμένοι σε αυταρχικούς ηγέτες και τυράννους αδυνατούν να σκεφτούν τον εαυτό τους εκτός μιας εκδυτικοποιημένης κοινότητας ή τέλος πάντων των προϊόντων της, των απολαύσεων της και των θεσμών της.
Οι ολιγάρχες της Ρωσίας ζουν βασικά στην Δύση ενώ οι Κινέζοι απαίτησαν από τον Πούτιν να αναβάλει την εισβολή μέχρι να τελειώσουν οι χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες, θεσμός καταγόμενος από τους πρώτους διδάξαντες την ελευθερία, έστω και στην μερική της εκδοχή, τους Έλληνες.
Τί συμβαίνει λοιπόν; Πως αυτά δεν γίνονται κατανοητά; Ποιόν κόσμο θέλει να επαναφέρει ο Πούτιν;
Γιατί δυτικοί αναλυτές, με μεγάλη εμπειρία και γνώση όλων των παραπάνω, αδυνατούν να σταθούν με βεβαιότητα στην στάση τους απέναντι στον ρώσο ηγέτη;
Γιατί η καθημερινότητα μας έχει μεγαλύτερη σημασία από την μελλοντική προβολή της; Είμαστε αδιάφοροι ή εφησυχασμένοι; Πιστεύουμε ότι είμαστε οριστικά απομακρυσμένοι από τον συγκρουσιακό εαυτό μας στον οποίο δείχνει ακλόνητη πίστη ο μποτοξιασμένος τσάρος; Είμαστε απλώς αθύρματα στα χέρια της μοίρας, οντολογικής σημασίας κατηγορία ζωής, την οποία νομίζαμε ότι είχαμε ξεπεράσει;
Σε αυτό το μικρό διάστημα της ζωής μας στον πλανήτη παλεύουμε με νύχια και με δόντια να κατανοήσουμε την πρόσκαιρη ύπαρξη μας. Ο κεντρικός άξονας σύνολης της ανθρώπινης ιστορίας καθορίζεται από αυτή την προσπάθεια. Την πνευματική καταξίωση μιας ζωής πέραν της θνητότητας. Πόνημα εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, το οποίο ταυτίζεται με την απομάκρυνση μας από το ζωικό βασίλειο και την φθαρτή, εξ’ορισμού υπόσταση του.
Το ερώτημα ανεξαρτήτως της συνειδήτοποιήσεως του οδηγεί στην επιλογή μιας ζωής που αξίζει τον κόπο να την ζεις στον περιορισμένο χρόνο της, ειδάλλως τίποτα δεν μας διαχωρίζει από την ωμοφαγία της φύσεως που μας περιβάλλει.
Μήπως κάτι μας διαφεύγει;
Μήπως η διατήρηση της ζωής απέκτησε μεγαλύτερη αξία από την αξιοπρέπεια μας; Στην καταφατική απάντηση της ερωτήσεως θα γυρίσουμε ολοταχώς στον πρότερο έντιμο βίο του ζώου.
