Χαμάς: Η Παλαιστινιακή Αρχή “βρίσκεται σε χειμερία νάρκη”

Η Χαμάς χαιρέτισε την πρόσφατη εκτόξευση ρουκετών από το Λίβανο και τη Συρία προς το Ισραήλ ως πράξη αλληλεγγύης στον συνεχιζόμενο πόλεμο της οργάνωσης με το Ισραήλ και επέκρινε αυτό που θεωρείται ως έλλειψη δράσης από την παραδοσιακή παλαιστινιακή ηγεσία στη Δυτική Όχθη.

“Χαιρετίζουμε κάθε αντίσταση κατά της ισραηλινής κατοχής, όπου και όποτε αυτή πραγματοποιείται”, δήλωσε εκπρόσωπος της Χαμάς στο Newsweek.

Η Φατάχ, που σημαίνει Παλαιστινιακό Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα, είναι η κορυφαία παράταξη της ευρύτερης Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και αποτέλεσε την ένοπλη και διπλωματική εμπροσθοφυλακή για την παλαιστινιακή κρατική υπόσταση επί δεκαετίες, με επικεφαλής τον επαναστάτη ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ. Ο θάνατός του το 2004 άφησε κενό στην παλαιστινιακή ηγεσία, το οποίο τελικά καλύφθηκε από τον Αμπάς, ο οποίος εξελέγη να ηγηθεί της de facto παλαιστινιακής διοίκησης το 2006.

Στις ίδιες εκλογές, ωστόσο, σημειώθηκαν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη από τη Χαμάς, η οποία αντιπροσωπεύει το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης. Η ομάδα δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1980 ως παρακλάδι του κινήματος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας της Αιγύπτου και άρχισε να εξαπολύει επιθέσεις κατά του Ισραήλ κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα, η οποία έληξε με τις συμφωνίες του Όσλο που υπέγραψαν ο Αραφάτ και ο τότε Ισραηλινός πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν. Η συμφωνία αυτή απέτυχε τελικά να φέρει την ειρήνη, καθώς ξέσπασε η δεύτερη Ιντιφάντα στις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Η εκλογική νίκη της Χαμάς προκάλεσε επίσης αιματηρή ρήξη με τη Φατάχ, καθώς η πρώτη εξασφάλισε τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας και η δεύτερη διατήρησε την ηγεσία της Δυτικής Όχθης.

“Το πιο αξιοσημείωτο αποτέλεσμα των πυραύλων που πλήττουν το Ισραήλ είναι η εκτροπή της προσοχής από την Ιερουσαλήμ προς τη Γάζα”, δήλωσε πρόσφατα στο Newsweek το εκτελεστικό μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Φαϊζάλ Αράνκι.

*Τη μετάφραση ολόκληρου του κειμένου μπορείτε να διαβάσετε εδώ και το πρωτότυπο εδώ.

 

Και πού βρήκε τους πυραύλους η Χαμάς;

Από την ίδρυση της Χαμάς το 1987, η μυστική στρατιωτική πτέρυγα της ομάδας (η οποία λειτουργεί παράλληλα με μια πιο ορατή πολιτική οργάνωση) εξελίχθηκε από μια μικρή πολιτοφυλακή σε αυτό που το Ισραήλ περιγράφει ως “ημι-οργανωμένο στρατό”.

Τις πρώτες ημέρες της, η ομάδα πραγματοποιούσε θανατηφόρους πυροβολισμούς και απαγωγές Ισραηλινών. Σκότωσε εκατοντάδες Ισραηλινούς με βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας κατά τη διάρκεια της δεύτερης παλαιστινιακής ιντιφάντα ή εξέγερσης, που ξέσπασε στα τέλη του 2000.

Καθώς η βία εξαπλωνόταν, η ομάδα άρχισε να παράγει υποτυπώδεις ρουκέτες “Κασάμ”. Οι πύραυλοι που τροφοδοτούνταν εν μέρει από τη λιωμένη ζάχαρη, έφταναν μόλις λίγα χιλιόμετρα, πετούσαν άγρια και προκαλούσαν λίγες ζημιές, ενώ συχνά προσγειώνονταν μέσα στη Γάζα.

Μετά την αποχώρηση του Ισραήλ από τη Γάζα το 2005, η Χαμάς συνέστησε μια μυστική γραμμή εφοδιασμού με βοήθεια από τους μακροχρόνιους προστάτες της, το Ιράν και τη Συρία, σύμφωνα με τον στρατό του Ισραήλ. Ρουκέτες μεγαλύτερου βεληνεκούς, ισχυρά εκρηκτικά, μέταλλα και μηχανήματα κατέκλυσαν τα νότια σύνορα της Γάζας με την Αίγυπτο. Οι ειδικοί λένε ότι οι πύραυλοι μεταφέρθηκαν στο Σουδάν, μετά μεταφέρθηκαν με φορτηγά μέσα από την απέραντη έρημο της Αιγύπτου και στη συνέχεια, λαθραία μέσα από μια δαιδαλώδη στενή σήραγγα κάτω από τη χερσόνησο του Σινά.

“Η ιρανική αφήγηση είναι ότι ξεκίνησαν όλη την παραγωγή πυραύλων στη Γάζα και τους έδωσαν την τεχνική και γνωστική βάση, αλλά τώρα οι Παλαιστίνιοι είναι αυτάρκεις”, δήλωσε ο Fabian Hinz, ανεξάρτητος αναλυτής ασφαλείας που επικεντρώνεται στους πυραύλους στη Μέση Ανατολή. “Σήμερα, οι περισσότεροι πύραυλοι που βλέπουμε είναι εγχώριας κατασκευής, συχνά με δημιουργικές τεχνικές”.

Η Χαμάς έχει επαινέσει δημοσίως το Ιράν για τη βοήθειά του, η οποία, σύμφωνα με τους ειδικούς, λαμβάνει πλέον κυρίως τη μορφή σχεδίων, τεχνογνωσίας μηχανικής, δοκιμών κινητήρων και άλλης τεχνικής εμπειρογνωμοσύνης. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αναφέρει ότι το Ιράν παρέχει 100 εκατομμύρια δολάρια ετησίως σε παλαιστινιακές ένοπλες ομάδες.

*Τη μετάφραση ολόκληρου του κειμένου μπορείτε να διαβάσετε εδώ και το πρωτότυπο εδώ.

Η Τουρκία δεν θα επιστρέψει στην αγκαλιά της Δύσης

Το κείμενο υπογράφει η  ASLI AYDINTASBAS: ανώτερος συνεργάτης πολιτικής στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων. Είναι πρώην αρθρογράφος στην Cumhuriyet και τη Milliyet και ως δημοσιογράφος έχει εργαστεί στην Άγκυρα, την Κωνσταντινούπολη και την Ουάσινγκτον.

Το δοκίμιο του Σάμιουελ Χάντινγκτον “Η σύγκρουση των πολιτισμών;” που δημοσιεύτηκε το 1993 στο Foreign Affairs έχει αναλυθεί ατελείωτα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Αλλά όποια και αν είναι η θέση του ότι η πολιτισμική ταυτότητα θα καθοδηγούσε την πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, ο Huntington είχε δίκιο για την Τουρκία. Ο Χάντινγκτον προέβλεψε ότι, καθώς ο ανταγωνισμός του εικοστού αιώνα ολοκληρωνόταν, οι φιλοδυτικές τάσεις της κοσμικής ελίτ της Τουρκίας θα εκτοπίζονταν από εθνικιστικά και ισλαμικά στοιχεία. Είχε δίκιο […]

Τα τελευταία χρόνια σημειώθηκε ρήξη με το καθεστώς που ίσχυε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά κοιτάζοντας πιο πίσω, η πράξη ισορροπίας της Τουρκίας έχει ιστορικό προηγούμενο. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα και η Τουρκική Δημοκρατία στις πρώτες δεκαετίες της προσπάθησαν αμφότερες να απομονώσουν το κράτος από τα ρεύματα στο εξωτερικό και να παίξουν τα ισχυρότερα έθνη το ένα εναντίον του άλλου. Σε μια προσπάθεια να αποτρέψουν την παρακμή της αυτοκρατορίας τους, οι Οθωμανοί ηγέτες μπήκαν σε ένα παιχνίδι διαρκώς μεταβαλλόμενων συμμαχιών, ευθυγραμμιζόμενοι κατά καιρούς με την Αυστροουγγαρία, τη Ρωσία και το Ηνωμένο Βασίλειο, προτού κάνουν το λάθος να συμμαχήσουν με τη Γερμανία στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τη δεκαετία του 1920 και τη δεκαετία του 1930, η νεαρή Τουρκική Δημοκρατία έλαβε πολιτική και στρατιωτική υποστήριξη από την κυβέρνηση των Μπολσεβίκων στη Μόσχα.

Η Τουρκία παρέμεινε ουδέτερη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τους ηγέτες της να πηγαινοέρχονται μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου για να αποσπάσουν στρατιωτική βοήθεια, εξαγωγικές πιστώσεις και άλλες μορφές οικονομικής υποστήριξης και από τις δύο χώρες. Ο Ερντογάν έχει τον ίδιο στόχο και σήμερα: να συνάπτει συμφωνίες με τις παγκόσμιες δυνάμεις χωρίς να διαλέγει πλευρά.

Η εφαρμογή αυτής της στρατηγικής έχει απαιτήσει κάποια ιστορική αποκατάσταση. Η ιδέα ότι η Τουρκία είναι μοναδική μεταξύ των γειτόνων της και προορίζεται να διεκδικήσει έναν περιφερειακό ηγετικό ρόλο -όμοια με τη γερμανική έννοια του Sonderweg, ή “ξεχωριστού μονοπατιού”, στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, όπως έχω γράψει αλλού- έχει τις ρίζες της στην αντίληψη ότι η χώρα είναι κληρονόμος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η κοσμική παράδοση που καθιέρωσε ο ιδρυτής της Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ, τη δεκαετία του 1920 στηρίχθηκε στην απεικόνιση των Οθωμανών ως οπισθοδρομικών, αναποτελεσματικών και ανίκανων να συμβαδίσουν με τους “σύγχρονους πολιτισμούς” (muasır medeniyetler). Η Τουρκία του Ερντογάν έχει υιοθετήσει έναν πολύ διαφορετικό τόνο. Οι σημερινές πολιτικές ομιλίες και τα τηλεοπτικά δράματα δεν υποτιμούν τους Οθωμανούς ηγέτες ως ανεκδιήγητους κατακτητές, αλλά τους αποθεώνουν ως πρωτοπόρους μιας νέας πολιτισμικής τάξης – δίκαιους στη διακυβέρνηση και πιο συμπονετικούς προς τους υπηκόους τους σε σχέση με τους δυτικούς συγχρόνους τους. Οι εθνικιστικές εξεγέρσεις αυτών των υπηκόων συνέβαλαν τελικά στην πτώση της αυτοκρατορίας – αλλά ο νέος λόγος ελάχιστα σημειώνει αυτό το γεγονός. Οι αναθεωρητές ιστορικοί της Τουρκίας περιγράφουν την οθωμανική εποχή ως μια χρυσή εποχή ψυχραιμίας και δικαιοσύνης, που διαταράχθηκε μόνο από την παρότρυνση της “ιμπεριαλιστικής” Δύσης.

Το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) επικαλείται όλο και περισσότερο την οθωμανική κληρονομιά για να δικαιολογήσει την εξωτερική του πολιτική. Τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης γιορτάζουν την επέκταση του στρατιωτικού αποτυπώματος της Τουρκίας σε πρώην οθωμανικά εδάφη, όπως το Ιράκ, η Λιβύη, η Συρία και ο Καύκασος, ως την αναγέννηση ενός κοιμώμενου γίγαντα.

Ο Ερντογάν, με τη σειρά του, είναι ο “ηγέτης του αιώνα” -μια σύγχρονη εκδοχή του σουλτάνου των τελών του δέκατου ένατου αιώνα που λατρεύει, του Αμπντουλχαμίντ Β’, ο οποίος αντιστάθηκε στις εκκλήσεις για συνταγματική μεταρρύθμιση, κράτησε τη γραμμή απέναντι στη Δύση και πρόλαβε την παρακμή της αυτοκρατορίας[…]

Οι περισσότεροι δυτικοί αναλυτές υποθέτουν ότι ο Ερντογάν θα παραμείνει στην εξουσία επ’ αόριστον – ότι μια δημοκρατική μετάβαση δεν είναι πλέον δυνατή για την Τουρκία. Οι περισσότεροι Τούρκοι διαφωνούν. Οι περιορισμοί στην ελευθερία του λόγου, η φυλάκιση πολλών Κούρδων πολιτικών και άλλες μορφές κυβερνητικής καταστολής καθιστούν τις πολιτικές αναμετρήσεις λιγότερο δίκαιες, αλλά δεν εγγυώνται στον Ερντογάν και το AKP νίκη στις επόμενες εκλογές, που είναι προγραμματισμένες για το 2023.

Ο διεκδικητής του Ερντογάν σε αυτές τις εκλογές θα δεσμευτεί αναμφίβολα ότι θα ακολουθήσει μια λιγότερο μαχητική εξωτερική πολιτική και πιο σταθερές σχέσεις με τις παγκόσμιες δυνάμεις. Μια κυβέρνηση μετά τον Ερντογάν θα μπορούσε επίσης να λάβει συγκεκριμένα μέτρα για να αποστασιοποιηθεί από τον προκάτοχό της.

Μακροπρόθεσμα, η ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική της Τουρκίας θα παραμείνει με ή χωρίς τον σημερινό πρόεδρο. Η Άγκυρα πιθανότατα θα συνεχίσει να διεκδικεί την κυριαρχία της στην ανατολική Μεσόγειο, να αφιερώνει τους πόρους της στην αμυντική ανάπτυξη και να επεκτείνει την εμβέλειά της στις περιφερειακές υποθέσεις. Το να συμμορφώνεται ως πιστό, πιστό μέλος της διατλαντικής κοινότητας δεν έχει την έλξη που είχε κάποτε, και σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη γοητεία της προβολής ισχύος με τους δικούς της όρους της Άγκυρας. Η Τουρκία έχει διεκδικήσει τον ρόλο του κληρονόμου μιας αυτοκρατορίας και θα ακολουθήσει το δικό της ξεχωριστό μονοπάτι – το Sonderweg της.

*Τη μετάφραση ολόκληρου του κειμένου μπορείτε να διαβάσετε εδώ και το πρωτότυπο εδώ.

Χτίζοντας τον Πύργο του Άιφελ: Τρεις εκθέσεις της Google αναβιώνουν τη γέννηση του μεγάλου παρισινού μνημείου

Μια από τις πιο εντυπωσιακές εικόνες που μπορεί να έχει ένας ταξιδιώτης στο Παρίσι είναι να στρίψει μια γωνία και να δει την τεράστια τετράποδη βάση του Πύργου του Άιφελ. Ένα από τα όμορφα πράγματα για τον πύργο του Άιφελ είναι ότι είναι τόσο κολοσσιαίος και ταυτόχρονα τόσο αέρινος και λεπτός.

Η θέα από την κορυφή είναι επίσης εκπληκτική (αν και η αλήθεια είναι ότι η θέα από την Παναγία των Παρισίων και τη Sacré-Coeur μπορεί να είναι καλύτερη, επειδή περιλαμβάνει και τον Πύργο του Άιφελ) – τόσο πολύ που οι φωτογράφοι της Google σήκωσαν την πανοραμική κάμερα Street View στον πύργο και κατέγραψαν εκπληκτικές απόψεις από τα τρία κύρια επίπεδα.

Η ημέρα που εμφανίστηκε η Google ήταν μια τυπικά συννεφιασμένη μέρα στο Παρίσι. Ο ουρανός είναι ακόμη και λίγο απειλητικός. Μετά από τόση θέαση της πόλης, ίσως θελήσετε να βουτήξετε σε ένα καφέ για un petit café crème.

Αλλά κρατήστε το φορητό σας υπολογιστή μαζί σας. Το έκθεμα Street View είναι ένα από τα τρία που προσφέρει τώρα η Google σχετικά με τον πύργο. Το Πολιτιστικό Ινστιτούτο της Google συνεργάστηκε με την Εταιρεία Λειτουργίας του Πύργου του Άιφελ για τη δημιουργία τριών επιπλέον εκθεμάτων: Για τη γέννηση του Πύργου του Άιφελ, την κατασκευή του πύργου και ένα άλλο για τα εγκαίνια και τους πρώτους επισκέπτες του. Απολαύστε το εδώ.