Διαβάζοντας τις παραπάνω αναρτήσεις στα social media εύκολα θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς, αν δεν δεί τις υπογραφές, ότι ανήκουν σε ανθρώπους ανεύθυνους και απαίδευτους που βρίσκουν τη δικαίωσή τους γράφοντας ανεξέλεγκτα στα κοινωνικά δίκτυα. Ωστόσο και οι τρείς παραπάνω αναρτήσεις ( που είναι και από τις πιό “κόσμιες”) μεταξύ άλλων, πολλών και αφόρητης χυδαιότητας, υπογράφονται από δημοσιογράφους και πολιτικούς. Από ανθρώπους δηλαδή, διατεταγμένους στο υψηλό καθήκον της εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος με αποστολή τους, κατά ένα μέρος, τη διάδοση πληροφοριών και σημαντικών εξελίξεων σε όλους τους τομείς, την ανάλυση της σημασίας τους και άλλα βαρύνοντα για τη χώρα και τους κατοίκους της. Αν θέλαμε δε να κόψουμε και κάθε σχέση του παρόντος κειμένου με την πραγματικότητα θα λέγαμε ότι στην αποστολή τους περιλαμβάνεται η υποχρέωση να λειτουργήσουν ως υπόδειγμα βίου σοβαρού και υπεύθυνου!
Δημοσιογράφοι, πολιτικοί και άλλοι επαγγελματίες φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται το νέο είδος ευθύνης που προκύπτει από την παγκόσμια συνδεσιμότητα και άρα την ευθύνη που συνεπάγεται για το ρόλο τους η χρήση των κοινωνικών δικτύων. Οτι αυτό που λέμε «ο υπολογιστής σε συνδέει με τον κόσμο» δεν είναι κάποια αφηρημένη, ποιητική έκφραση αλλά αυτό ακριβώς που συμβαίνει.
Φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται ότι ο εικονικός κόσμος διαμορφώνει την ταυτότητα του καθενός με τρόπο ανεξίτηλο και αυτή η ταυτότητα βιώνεται στον πραγματικό κόσμο και κρίνεται από πραγματικούς ανθρώπους. Και ότι δεν υπάρχει κανείς για να σβήσει την ανοησία, τη χυδαιότητα ή το σχόλιο που μπορεί να βάλει σε επικίνδυνα μονοπάτια πατρίδες, ανθρώπους, προσωπικές ζωές. Και δεν έχει σημασία αν ο,τιδήποτε γραφτεί μείνει ανοιχτό για έξι ώρες ή για έξι δευτερόλεπτα. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που το διάβασε και θα το διαδόσει και πάντα κάποιος που αν θέλει να το βρεί στο μέλλον, θα το βρεί.
Προς το παρόν το διαδίκτυο είναι η Δημοκρατία στην χειρότερη και την καλύτερη μορφή της. Το κατεστημένο και οι κρατικοί θεσμοί, σε κάποιο σημείο του αχανούς πεδίου, συναντώνται με το περιθώριο, η ανάγκη με την προσφορά, «ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και η παρθένα με το σατανά». Ολα μαζί όμως, όλες αυτές οι διαδικτυακές συναντήσεις, οι επαφές, οι ανταλλαγές, οι πληροφορίες, οι φωτογραφίες από τις διακοπές και τα παθιασμένα «ποσταρίσματα» όλο και περισσότερο θα συνιστούν την προσωπικότητα που βλέπει ελεύθερα η εταιρεία, ο πελάτης, ο ψηφοφόρος, ο πολίτης. Αυτά θα είναι τα στοιχεία στα οποία θα βασίζεται η εκτίμηση απέναντι στο πρόσωπο του καθενός, οι επαγγελματικές ευκαιρίες, το προσωπικό μέλλον και οι συναναστροφές.
Η ατομική ευθύνη έρχεται λοιπόν να αποκτήσει ρόλο τεράστιο σε ό,τι αφορά την διαδικτυακή συμπεριφορά των ανθρώπων που επηρεάζουν κάτι περισσότερο από την προσωπική τους ζωή: «Μιλάμε για την πρώτη γενιά ανθρώπων που θα έχει ανεξίτηλο παρελθόν”.
Οι συνεργάτες του Ρίτσαρντ Νίξον μπορεί να είχαν τη δυνατότητα να σβήσουν τα δεκαοχτώμισι λεπτά από την περιβόητη κασέτα που αφορούσε την παραβίαση του Watergate και τη συγκάλυψή της, αλλά τα ηλεκτρονικά μηνύματα στο Blackberry του σημερινού Αμερικανού Προέδρου θα καταγράφονται υποχρεωτικά και θα είναι μόνιμα διαθέσιμα στο κοινό βάσει διάταξης του νόμου περί αποθήκευσης των Προεδρικών Αρχείων».
Σε κάθε περίπτωση το πολιτικό σύστημα και το επίπεδο του κυβερνητικού ελέγχου ανάλογα με τη χώρα, θα καθορίζει και τον τρόπο που επηρεάζονται από τις τεχνολογικές εξελίξεις οι πολίτες, δηλαδή εμείς. Γι΄αυτό και περισσότερο από κάθε άλλη φορά γίνεται ιδιαίτερα σημαντικό να ζεί κανείς μέσα σε ένα σύστημα ανοιχτής δημοκρατίας με ελεύθερη έκφραση, με κυβερνήσεις και πολιτικούς που θα μπορούν να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των πολιτών, που θα διαθέτουν την παιδεία αλλά και την εκπαίδευση που απαιτεί ο χειρισμός πολύπλοκων,πιά, ζητημάτων. Τόσο σημαντικό όσο και η εκπαίδευση των ίδιων των πολιτών προκειμένου να είναι σε θέση να ελέγξουν τις πληροφορίες με βάση τις οποίες ψηφίζουν τους κυβερνώντες , να κρίνουν τα αποτελέσματα των αποφάσεών τους σε έναν πιό μακρινό χρονικά ορίζοντα και τελικά την «τύχη» τους.
