Την Κυριακή 03 Μαρτίου 2024, στο πλαίσιο της 17ης αγωνιστικής ημέρας του δευτέρου ομίλου, της τρίτης κατηγορίας του Ερασιτεχνικού Ποδοσφαιρικού Πρωταθλήματος Αθηνών διεξήχθη στο γήπεδο Γουδή το παιχνίδι ανάμεσα στα Ιλίσια 2004 και τα Πατήσια. Ο αγωνιστικός χώρος βρίσκεται μέσα σε μία έκταση 49 στρεμμάτων που ανήκει στον Δήμο Ζωγράφου και φιλοξενούσε μέχρι πρότινος το στρατόπεδο “Γουδή”. Ακόμα βρίσκεται εκεί η Σ.Τ.Ε.Α.ΜΧ (Σχολή Τεχνικής Εκπαίδευσης Αξιωματικών Μηχανικού) ή τουλάχιστον έτσι γράφει η πινακίδα.
Διαβάστε: Γιατί μ’ αρέσει το ποδόσφαιρο
Όσοι έχουν υπηρετήσει στο Μηχανικό γνωρίζουν ότι η σχολή αποτελούσε την μοναδική διέξοδο των μονίμων αξιωματικών του Όπλου για μία μεταστρατιωτική σταδιοδρομία στον τομέα των πολιτικών μηχανικών. Εξάλλου η ονομασία των αποφοίτων του αντίστοιχου τμήματος στο Πολυτεχνείου βασίζεται στην ανάγκη διαχωρισμού από τους στρατιωτικούς μηχανικούς που αρχικώς ήταν οι μοναδικοί ειδικοί μετά την αναγνώριση του ελληνικού κράτους στις 3 Φεβρουαρίου 1830.
Λίγα μέτρα πιό κάτω υπήρχε το στρατόπεδο του Γουδή που αρχικώς φιλοξενούσε το ιππικό του Στρατού. To 1945 συγκροτήθηκε η Σχολή Τεθωρακισμένων για την εκπαίδευση αξιωματικών και οπλιτών που αργότερα έγινε το κέντρο εκπαιδεύσεως των μηχανοκίνητων μονάδων, ΚΕΤΘ.
Στις Στις 2 τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1967 ο Ταξίαρχος Στέλιος Παττακός, ως διοικητής του Συγκροτήματος Τεθωρακισμένων με έδρα στου Γουδή τέθηκε επικεφαλής μερικών δεκάδων τεθωρακισμένων – τα οποία είχαν εσκεμμένα παραμείνει στην Αθήνα μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου – έφτασε στον κόμβο Αμπελοκήπων και διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην επιβολή του καθεστώτος της δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Ουδείς, πλέον, φέρνει στο μυαλό του τέτοιες λεπτομέρειες ούτε καν ως ξεθωριασμένες και παραποιημένες εικόνες ενός μακρινού παρελθόντος.
Έχουν περάσει 57 χρόνια, κάτι περισσότερο από μισό αιώνα και ως γνωστόν τοις πάσι δεν φημιζόμαστε για την αγάπη μας στην ιστορία, ούτε για την σύνδεση παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος και την χρονική διάρκεια που φέρνει ως αποτέλεσμα. Προτιμούμε τους μύθους. Ηρωικές αφηγήσεις που διαπλέκονται με τον χρόνο συγχέοντας τις περιόδους και καταλήγουν αναγκαστικά στην νοσταλγία μεγάλων επιτυχιών ή την θλίψη αβάσταχτων αποτυχιών.
Θρίαμβοι και καταστροφές. Αρχαία Αθήνα, Βυζάντιο, Πτώση Κωνσταντινουπόλεως και Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, Επανάσταση του ‘21, ο αποτυχημένος πόλεμος του 1897, Μικρασιατική καταστροφή, Έπος του ‘40, Αντίσταση και Εμφύλιος, Κύπρος, Πανευρωπαϊκό Μπάσκετ ‘87, Πανευρωπαικό Ποδοσφαίρου 2004. Είναι φανερή η συρρίκνωση που εμφανίζεται μέσα στους αιώνες.
Ο ελληνισμός από παγκόσμια πνευματική και κοινωνική δύναμη καταλήγει στην αναλαμπή μιας ποδοσφαιρικής επιτυχίας.
Η κλιμάκωση είναι πτωτική σε ρυθμό εκθετικό. Ποιό είναι το χαρακτηριστικό στοιχείο μιας τέτοιας καθοδικής πορείας; Εάν μπορούσαμε να απομονώσουμε ένα και μόνο λόγο, χωρίς να αναλύσουμε τις αιτίες της υπάρξεως του, θα ήταν ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε τον χρόνο.
Η φράση είναι πολύ συνηθισμένη στην καθημερινότητά μας, και ας μην της δίνουμε μεγάλη σημασία: Αυτός είναι εκτός τόπου και χρόνου, λέμε όταν θέλουμε να επισημάνουμε με ένταση τον αποσυντονισμό κάποιου από την πραγματικότητα.
Όχι, άδικα. Φανταστείτε την κυριολεξία μίας τέτοιας καταστάσεως και θα τρομάξετε. Μόνο σε βαριές βλάβες του νευρικού συστήματος προσιδιάζει μία τέτοια εικόνα. Η συμπεριφορά ενός τέτοιου ανθρώπου είναι κωμικοτραγική. Δεν μπορεί ούτε να αναγνωρίσει την θέση του ούτε να συντονιστεί στον χρόνο της πραγματικότητας. Ο χρόνος σε αυτή την περίπτωση αποκτά αποκλειστικά παροντικό χαρακτήρα. Ο άνθρωπος μας αποκλείει την υγιή σχέση με το παρελθόν και την αναπλαστική δύναμη της αναμνήσεως ενώ μισεί το μέλλον και απεχθάνεται κάθε είδους σχεδιασμό.
Μόνο η έξαψη της στιγμής και του παροδικού αποτελέσματος καθησυχάζει την ψυχή του η οποία συνεχώς βασανίζεται υπό το κράτος μιας συνεχούς αναζητήσεως άνευ σκοπού. Ειρήσθω εν παρόδω, ο μύθος των βόρειων ευρωπαίων για τον “Ιπτάμενο Ολλανδό” που βρήκε την πλουσιότερη έκφραση του στην ομώνυμη όπερα του Ρίχαρντ Βάγκνερ πραγματεύεται ακριβώς μία τέτοια κατάσταση.
Η αναμέτρηση της ομάδας των Ιλισίων και των Πατησίων κρίθηκε υπερ των πρώτων, με σκορ 2-1, ακριβώς σε αυτό το πεδίο. Τα Ιλίσια, όχι μόνο σε αυτό το παιχνίδι, επιδιώκουν το αποτέλεσμα απομονώνοντάς το από το παρελθόν και το μέλλον.
Βασιζόμενοι στην ικανότητα σκοραρίσματος του κεντρικού επιθετικού τους και τη φθορά του χρόνου καθαρού παιχνιδιού που επιδιώκουν μετά από το προβάδισμα, προσπαθούν να διατηρήσουν στάσιμη κάθε μορφή εξέλιξης κατά το δοκούν, δηλαδή αυθαίρετα. Εάν προηγούμαι, θα κάνω οτιδήποτε να σταματήσω τον χρόνο. Εάν χάνω, περιμένω μία μοναδική στιγμή που θα με βγάλει από την δύσκολη θέση. Ένα λάθος του αντιπάλου, μία αμφιλεγόμενη φάση, ένα αμφισβητούμενο πέναλτι, ένα ευνοϊκό σφύριγμα πιθανώς θα με φέρει ξανά στην θέση μου, αρκεί να έχω το νου μου εκεί.
Και στις δύο καταστάσεις η επιλογή επαφίεται στην συγκυρία της στιγμής και όχι στην σχεδιασμένη αντίδραση που βασίζεται σε μία δουλειά διάρκειας πριν και μετά από το παιχνίδι. Κάπως έτσι κατέκτησε η Εθνική Ποδοσφαιρική Ομάδα το Πανευρωπαϊκό Κύπελλο το 2004. Βασισμένη στην έξαψη της στιγμής και σε έναν Γερμανό προπονητή που είχε καταλάβει καλά ή είχε νιώσει βαθιά την νοοτροπία μας.
Εξού και η μόνιμη επωδός κάθε συζητήσεως μας: “Τελικά δεν καταφέραμε να κάνουμε κάτι που θα μείνει”. Δεν αποθησαυρίζουμε την επιτυχία και δεν μαθαίνουμε από την αποτυχία. Το ελληνικό ποδόσφαιρο επιβιώνει με ξένους διαιτητές στα κρίσιμα ματς και τα Ολυμπιακά Ακίνητα ρημάζουν. Όμως αναπολούμε με νοσταλγία τις μεγάλες στιγμές για να καθησυχαστούμε και να ενωθούμε ξανά σε ένα υπερκόσμιο παράδεισο.
Η ενέργεια του προπονητή της φιλοξενούμενης ομάδας να αποσύρει τον τερματοφύλακά του στο ημίχρονο επειδή ενεπλάκη σε λεκτική διαμάχη με φίλαθλο κατά τους πανηγυρισμούς της ισοφάρισης, αναδεικνύει μια πιο ώριμη σχέση με τον χρόνο.
Ο προπονητής Πατησίων Μαρίνος Δημόπουλος
Δεν ήθελε να συνεχίσει την ένταση που μετέφερε σε ένα εξωαγωνιστικό επίπεδο την ποδοσφαιρική αναμέτρηση έχοντας αρνητικές αγωνιστικές επιπτώσεις για την ομάδα του. Επιπροσθέτως, παρόλο που η αποχώρηση του βασικού τερματοφύλακα μείωνε την δυναμικότητα την ομάδας η ψυχική ακεραιότητα του παίκτη αλλά και σύνολης της ομάδας προσέθετε μελλοντικά ένα πλεονέκτημα.
Στην πραγματικότητα χάριζε χρόνο και αξία στον σκοπό τους. Και ο σκοπός του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, κυρίως, αλλά και του επαγγελματικού κατ’επέκταση είναι να μεταφερθεί σε ένα συμβολικό επίπεδο η αρχέγονη σύγκρουση Κάιν και Άβελ, η αδελφοκτόνος γέννηση του κόσμου που μας στιγματίζει καταγωγικά.
Η προσπάθεια της ειρηνικής συνυπάρξεως μας διακυβεύεται κάθε Κυριακή στα γήπεδα αλλά και σε κάθε αθλητικό αγώνα. Εάν αυτή την μάχη με τον εαυτό μας την δώσουμε βιώνοντας έναν χρόνο της στιγμής, έναν χρόνο παρόντος, έναν χρόνο αποτελέσματος θα γίνουμε αντικείμενα της φθοράς του έως την φυσική μας κατάληξη διάγοντας μία ζωή στερημένη από τον σκοπό της.
Το πέναλτι
Η χαμένη ευκαιρία
Τα Πατήσια από ένα λάθος του αριστερού οπισθοφύλακα, που εκμεταλλεύθηκε με τον καλύτερο τρόπο ο εξαίρετος κεντρικός επιθετικός των Ιλισίων, έχασαν το παιχνίδι. Είναι στην δεύτερη θέση της βαθμολογίας του δεύτερου Ομίλου της Τρίτης και τελευταίας κατηγορίας του Ερασιτεχνικού Πρωταθλήματος Αθηνών με διαφορά δύο βαθμών από τα πρώτα Ιλίσια αλλά έναν αγώνα λιγότερο. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τί θα γίνει στις επόμενες πέντε αγωνιστικές. Ανεξαρτήτως, όμως, κατατάξεως ο ηθικός προσανατολισμός του Μαρίνου Δημόπουλου, του προπονητή των Πατησίων, ανανεώνει τις ελπίδες για μιά επαναφορά στην πραγματική ζωή.
