Μήπως χάσαμε τη μπάλα; Παρακολουθώντας το δημόσιο διάλογο για το μακεδονικό ορισμένες ανατροπές είναι εντυπωσιακές. Πιρουέτες θα μπορούσαμε να πούμε αλλά μάλλον πρόκειται για άλμα επι κοντώ.
Παραδοσιακά, η διαχωριστική γραμμή υπέρ ή κατά της λύσης έμπαινε ανάμεσα σε εθνικιστές και ευρωπαϊστές. Οι μεν, αδιάλλακτοι δεν δέχονταν πρακτικά καμμία λύση, οι δε πίστευαν ότι η ευρωπαϊκή/ευρωατλαντική προοπτική της γειτονικής χώρας θα εξουδετέρωνε τις όποιες αδυναμίες μιας λύσης που, εκ των πραγμάτων, δεν θα μπορούσε να ικανοποιεί 100% τις ελληνικές θέσεις (π.χ. ονομασία χωρίς τον όρο “Μακεδονία”). Εμμέσως, οι δεύτεροι είχαν αποδεχθεί ότι μετά την αποτυχία της ελληνικής πολιτείας να πετύχει λύση στις αρχές της δεκαετίας του ’90 (τότε δηλαδή που θα μπορούσαμε να πούμε ότι στη “βράση κολλάει το σίδερο”), το καλύτερο που η Ελλάδα θα είχε να περιμένει και να επιδιώκει θα ήταν μια σύνθετη ονομασία. Αυτήν, άλλωστε, την κοινά αποδεκτή εθνική θέση υιοθέτησε η κυβέρνηση Καραμανλή το 2008 και κατάφερε, κάτι που θεωρήθηκε τότε μεγάλη επιτυχία, να κατοχυρώσει ως κοινή θέση του ΝΑΤΟ ότι η ΠΓΔΜ δεν θα μπορούσε να ενταχθεί στη Συμμαχία παρά μόνο μετά την εξεύρεση κοινά αποδεκτής σύνθετης ονομασίας. Και σήμερα, δέκα χρόνια μετά, μια άλλη ελληνική κυβέρνηση επιτυγχάνει και σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις και συνταγματική αναθεώρηση και θεωρείται ότι υποχώρησε από την εθνική θέση. Μήπως κάτι θα έπρεπε να μας πει η σιωπή Καραμανλή επ’αυτού;
Και καλά να αντιδρούν και να διαμαρτύρονται οι εθνικιστές, αλλά και οι ευρωπαϊστές; Ασφαλώς, ο Αντώνης Σαμαράς είναι αναμενόμενο να υποστηρίζει θέσεις που ανέκαθεν υποστήριζε με κόστος την πολιτική του απομόνωση επί δεκαπενταετία. Αλλά όταν παίρνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης σήμερα τη θέση του Σαμαρά και ανακοινώνει από το Κιλκίς ότι η ΝΔ θα καταψηφίσει τη συμφωνία… πώς χαρακτηρίζεται πολιτικά; Από το Κιλκίς όπου, να θυμίσουμε, ο τότε βουλευτής της ΝΔ, Γ. Σιμπιλίδης είχε ρίξει την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993…
Η φιλελεύθερη κεντροδεξιά τρέπεται λοιπόν σε άτακτη φυγή, το βάζει στα πόδια μετά τα συλλαλητήρια του στρατηγού Φράγκου και του Ιβάν Σαββίδη. Η παράταξη του “ανήκομεν εις την Δύσιν” ταυτίζεται με τις επιδιώξεις της Ρωσίας στην περιοχή μας. Και σ’αυτήν την εξαίρετη παράσταση πολιτικής συνέπειας υποστηρίζεται από επιφανείς ακαδημαϊκούς και διανουμένους οι οποίοι, ενώ αποδέχονται ότι το θέμα του ονόματος είναι “δευτερεύον”, δικαιολογούν τη στροφή Μητσοτάκη για να μην ανακοπεί η πορεία προς την εξουσία.
Και άλλοι, επειδή δεν μπορούν να αμφισβητήσουν λόγω καραμανλικών αναφορών ότι το κεκτημένο του Βουκουρεστίου έχει διαφυλαχθεί, επικεντρώνουν την κριτική τους στη γλώσσα που “παραχωρήθηκε” στους γείτονές μας (λες και ήταν άλαλοι όλα αυτά τα χρόνια) ή στην εθνικότητα την οποία αναγνωρίζουν ως αποκλειστικό προνόμιο των Ελλήνων Μακεδόνων. Και έτσι μαθαίνουμε προς μεγάλη μας έκπληξη ότι η Ελλάδα και ο περιούσιος λαός της είναι έθνος μωσαικό – Μακεδόνων, Κρητών, Θρακών, Πελοποννησίων κοκ. Αλήθεια μπορούν άραγε να αντιληφθούν που οδηγεί αυτή η επιχειρηματολογία;
Είναι σαφές ότι οι φιλελεύθεροι κεντροδεξιοί ευρωπαϊστές διανοούμενοι ου γαρ οίδασι τι ποιούσι. Νομίζουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ότι συμπορευόμενοι με θέσεις που μέχρι πρότινος απέρριπταν μετά βδελυγμίας επισπεύδεται η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και η άνοδος της ΝΔ. Θα νιώθουν το ίδιο άνετα όταν αύριο οι εθνολαϊκιστές με τους οποίους επέλεξαν να συμπλεύσουν επιβάλουν τη δική τους ατζέντα;
