Γεννημένος στο Brooklyn, με πατέρα ιρλανδικής καταγωγής και μητέρα με ιταλικές ρίζες, βρέθηκε από νωρίς στο στρατόπεδο του συντηρητισμού. Όπως αναφέρει στην αυτοβιογραφία του, γοητευόταν από τον τρόπο που αγόρευε ο ναζιστής δικτάτορας Αδόλφος Χίτλερ, τον οποίο παρακολουθούσε στο ραδιόφωνο η Γερμανίδα οικιακή βοηθός του σπιτιού. Ως έφηβος και νεαρός άνδρας στη συνέχεια, έζησε το κλίμα του μακαρθισμού, που δηλητηρίασε την πολιτική ζωή των ΗΠΑ σχεδόν ως τα τέλη της δεκαετίας του ’50. Επιπλέον, οι εμπειρίες του από τη θητεία στον αμερικανικό στρατό περιλαμβάνουν και τη συμμετοχή του για ένα χρονικό διάστημα στον πόλεμο της Κορέας, από τη θέση του αξιωματικού στο πυροβολικό.

Όλα τα παραπάνω στάθηκαν καθοριστικά για να γίνει ένας σκληρός αντικομμουνιστής, πέρα από πολέμιος των ναρκωτικών και του εγκλήματος. Κι όπως «το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά», έτσι και εκείνος βρέθηκε να σπουδάζει νομικά, για να γίνει δικηγόρος, όπως ο πατέρας του. Ωστόσο, το 1957, μετά την αποφοίτησή του από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Fordham, έκανε μια μικρή «παράκαμψη» στην επαγγελματική διαδρομή του: Έπιασε δουλειά στο Federal Bureau of Investigation (FBI), έχοντας μάλιστα προϊστάμενο τον καταχθόνιο John Edgar Hoover. Κι αν ψάχναμε μια απάντηση στο γιατί ο Liddy εξελίχθηκε σε αμετανόητο άνθρωπο με αμφιλεγόμενες πρακτικές, με την αναφορά αυτού του ονόματος μάλλον την πήραμε…

Η θητεία στο FBI: To φθινόπωρο του 1960 ο Liddy έγραψε στο βιογραφικό του την πρώτη του μεγάλη επιτυχία, συλλαμβάνοντας έναν από τους δέκα πιο σημαντικούς καταζητούμενους εκείνη την εποχή στις ΗΠΑ. Το γεγονός αυτό τον κατέστησε τον νεότερο σε ηλικία επόπτη και τον έφερε στα κεντρικά γραφεία του FBI στην Washington, στο προσωπικό επιτελείο του Hoover. Στην υπηρεσία όμως φημιζόταν πιο πολύ για την απερισκεψία του, την οποία ο ίδιος παρουσίαζε ως «άγνοια κινδύνου». Εξαιτίας αυτής, σχεδόν τα θαλάσσωσε σε μια σύλληψη στο Kansas City της Πολιτείας του Missuri, από την οποία ξέμπλεξε με τη βοήθεια του επικεφαλής της τοπικής αστυνομίας. Μια ακόμη κίνησή του που έκανε εντύπωση, ήταν η έρευνα που διεξήγαγε το 1957 για το ιδεολογικό παρελθόν της γυναίκας εκπαιδευτικού που θα γινόταν σύζυγός του για τα επόμενα 53 χρόνια, ως το θάνατό της το 2010. Ας μη κάνει εντύπωση στους Έλληνες το γεγονός αυτό, αφού ακριβώς την ίδια εποχή ένας χωροφύλακας (παραδείγματος χάριν) έπρεπε να δώσει τα στοιχεία της κοπέλας που θα παντρευόταν στην υπηρεσία, ώστε αυτή (η υπηρεσία) να ψάξει το παρελθόν της και να δώσει την έγκρισή της για το γάμο…

Η δικηγορία, τα περίστροφα και οι Steely Dan: Ο Liddy παραιτήθηκε από το FBI το 1962 και εργάστηκε με τον πατέρα του ως δικηγόρος με εξειδίκευση στα διπλώματα ευρεσιτεχνίας στη Νέα Υόρκη μέχρι το 1966. Τη χρονιά εκείνη, με τη στήριξη των ευνοϊκών συστάσεων του FBI, προσλήφθηκε από τον εισαγγελέα Raymond Baratta ως βοηθός εισαγγελέας στην κομητεία Dutchess της Νέας Υόρκης. Σύντομα έλαβε μεγάλη δημοσιότητα, όταν ηγήθηκε μιας επιδρομής κατά των ναρκωτικών που προβλήθηκε εκτενώς στον Τύπο, αν και οι συνάδελφοί του παραπονέθηκαν πως η συμβολή του στην υπόθεση εκείνη ήταν σχετικά μικρή. Μέσα σε όλα αυτά, ευλογώντας το μουστάκι του, διατυμπάνιζε παντού ότι κυκλοφορούσε οπλισμένος. Τελικά δεν απέφυγε την κατσάδα για το θέμα αυτό, όταν κάποτε πυροβόλησε απερίσκεπτα για εκφοβισμό στο ταβάνι μιας δικαστικής αίθουσας. Σε μια άλλη επιδρομή για ναρκωτικά στο Bard College, μεταξύ των εμπλεκομένων βρίσκονταν και δύο μουσικοί, που αργότερα δημιούργησαν το γνωστό ροκ συγκρότημα Steely Dan. Ήταν τέτοια η εντύπωση που τους έκανε ο ορμητικός Liddy, ώστε να γράψουν τραγούδι αφιερωμένο στην επιδρομή εκείνη (my οld school) και να τον αναφέρουν στους στίχους του ως «Daddy Gee». Τελικά όμως, ό,τι κι αν έπραξε, δεν κατάφερε να πείσει για τη θέση του εισαγγελέα.

Στο επιτελείο του Nixon: To 1968 o Liddy αποφάσισε να ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική, λαμβάνοντας μέρος με το Ρεμπουπλικανικό Κόμμα στις εκλογές για την περιφέρεια της Νέας Υόρκης. Στον αγώνα αυτό άνοιξε τα χαρτιά του από νωρίς, με κεντρικό σύνθημα «Ο Liddy δεν τους διασώζει, τους βάζει μέσα», όμως έχασε με μικρή διαφορά από τον δημοκρατικό αντίπαλό του. Παρά την ήττα, κατάφερε να μπει στο περιβάλλον του προέδρου Richard Nixon και στη συνέχεια να διοριστεί στα κεντρικά γραφεία του υπουργείου Οικονομικών στην  Washington, ως ειδικός βοηθός στον πόλεμο κατά των ναρκωτικών. Το 1971, έχοντας υπηρετήσει με επιτυχία σε αρκετές θέσεις, μετατέθηκε στο επιτελείο που εργαζόταν για την επανεκλογή του Nixon στις προεδρικές εκλογές που θα διεξάγονταν την επόμενη χρονιά. Η θητεία του στο FBI έπαιξε σημαντικό ρόλο για την επιλογή του, σε μια περίοδο που ο 37ος πρόεδρος των ΗΠΑ αναζητούσε το αντίδοτο για τις διαρροές ευαίσθητων πληροφοριών στον Τύπο. Χρειαζόταν συνομωτικούς χαρακτήρες, έτοιμους για όλα. Στο πρόσωπο του Liddy έβλεπε έναν από αυτούς.

«Eπιχείρηση Gemstone»:  Αυτό το όνομα έλαβε μια σειρά από δραστηριότητες, που στόχο είχαν να βλάψουν το κύρος του Δημοκρατικού Κόμματος, ώστε εκείνο να χάσει τις εκλογές που έρχονταν. Οι μέθοδοι που επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν χαρακτηρίζονταν σαφώς ως «χτυπήματα κάτω από τη μέση», στα οποία ο Liddy πίστευε πως ειδικευόταν. Οι προτάσεις του προς την ομάδα που στήριζε τον προεκλογικό αγώνα του Nixon ήταν όλες τους όχι μόνο παράνομες, αλλά απολύτως απαράδεκτες (σε αυτές είχε και τη συνδρομή του ομοϊδεάτη του E. Howard Hunt). Θα περιγράψουμε τις τρεις πιο ακραίες, που απορρίφθηκαν ασυζητητί από τους συνεργάτες του προέδρου, για να καταλάβετε για τί ακριβώς μιλάμε: H πρώτη από αυτές ζητούσε τη δολοφονία του δημοσιογράφου-επικριτή του προέδρου Jack Anderson, που εκείνη την εποχή ήταν ο σφοδρότερος πολέμιός του, με αφορμή το «πρέπει να απαλλαγούμε από αυτόν τον άντρα» που εκστόμισε ο Nixon.

Η δεύτερη ήταν να παρασύρουν στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος σε μια κρουαζιέρα με πολυτελές σκάφος αναψυχής, στο οποίο θα επέβαιναν πόρνες που θα τους αιχμαλώτιζαν στο κρεβάτι με τα θέλγητρά τους, εκθέτοντάς τους ανεπανόρθωτα. Η τρίτη μιλούσε ξεκάθαρα για την απαγωγή των πιο σημαντικών διαδηλωτών κατά του πολέμου του Βιετνάμ και τη μεταφορά τους σε μυστική τοποθεσία στο Μεξικό. Κι αν αυτές οι «προτάσεις» δεν πέρασαν, υπήρξε μία που εγκρίθηκε και παραλίγο να αποβεί καταστροφική για τους Ρεμπουπλικάνους. Ο λόγος για μια διάρρηξη που έγινε το 1971 στο Los Angeles, στο γραφείο του ψυχιάτρου που παρακολουθούσε τον Daniel Ellsberg, τον άνθρωπο που διέρρευσε τα περίφημα «Pentagon Papers» για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ο Liddy ήταν μέλος εκείνης της ομάδας, που απέτυχε στον σκοπό της, χωρίς όμως να πληρώσει και το τίμημα. Η παραβιασμένη συρταριέρα εκτίθεται στις ημέρες μας στο Smithsonian, με το σχετικό ενημερωτικό ταμπελάκι από κάτω. Όσο για τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας, σίγουρα δεν είχε υπόψη του το ελληνικό γνωμικό «ξέρεις να κλέψεις, αλλά δεν ξέρεις να κρυφτείς». Κι έτσι, έκανε το ίδιο λάθος, για δεύτερη φορά…

Watergate: To σκάνδαλο Watergate, αν και δεν ήταν το πιο σημαντικό της παγκόσμιας ιστορίας, είναι τόσο σκανδαλωδώς διάσημο, που από τότε όλα τα σκάνδαλα χωρίζονται σε «πριν» και «μετά». Κατά επέκτασιν, το συνθετικό «gate» συνοδεύει σχεδόν όλα τα συνωμοτικά γεγονότα της σύγχρονης εποχής. Λαμπερό παράδειγμα το «dieselgate», όπως περιγράφεται η απόκρυψη από το VW Group των αληθινών στοιχείων για τις εκπομπές ρύπων των αυτοκινήτων του. Όλα ξεκίνησαν στις 17 Ιουνίου 1972, μετά από μια διάρρηξη στις κεντρικές εγκαταστάσεις της Εθνικής Επιτροπής Δημοκρατικών (DNC) στο κτιριακό συγκρότημα Watergate, που σκοπό είχε την τοποθέτηση καλωδίων παρακολούθησης και τη φωτογράφιση εγγράφων. Στο εγχείρημα συμμετείχαν πέντε άνδρες, με τον Liddy εγκατεστημένο σε παρακείμενο ξενοδοχείο να έχει την ευθύνη για την οργάνωση και την εκτέλεσή του.

Παρά το γεγονός ότι ήταν Σάββατο, μια ημέρα χαλαρή και ράθυμη συνήθως, οι παρανομούντες έγιναν αντιληπτοί και συνελήφθησαν. Εκείνη ήταν η δεύτερη φορά που έμπαιναν σαν κλέφτες στον συγκεκριμένο χώρο. Στις έρευνες που ακολούθησαν, το FBI ανακάλυψε ότι τα μετρητά που βρέθηκαν επάνω τους προέρχονταν από ένα «μαύρο» ταμείο που χρησιμοποιήθηκε για την επανεκλογή του προέδρου στην αναμέτρηση του 1972. Ως το επόμενο καλοκαίρι τα ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον του προεδρικού επιτελείου είχαν αυξηθεί σημαντικά και η όλη υπόθεση έμοιαζε με βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Κεντρικό ρόλο στις σταδιακές αποκαλύψεις είχαν οι δημοσιογράφοι Bob Woodward και Carl Bernstein της Washington Post, οι οποίοι με μια σειρά καταιγιστικών για τις εξελίξεις ρεπορτάζ ξεσκέπασαν όλο και περισσότερες πτυχές αυτής της σκοτεινής υπόθεσης.

«Με το αρνί στην πλάτη»: Ακολούθως, ήρθαν στο φως και οι προσπάθειες συγκάλυψης των γεγονότων εκείνων από τον ίδιο τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Στα στοιχεία συμπεριλήφθηκαν και οι μαρτυρίες πρώην μελών του επιτελείου του, που εκλήθησαν από την επιτροπή της Γερουσίας που ερευνούσε το σκάνδαλο. Σύντομα ήρθε στο φως και η πληροφορία ότι ο Nixon διέθετε μαγνητοταινίες, όπου ήταν καταγραμμένες πολλές από τις συζητήσεις πολιτικών του αντιπάλων, αλλά και συντελεστών της υπόθεσης αυτής. Όταν ενεπλάκη και το Κογκρέσο στις έρευνες, ο πρόεδρος έφερε σθεναρή αντίσταση στους ελέγχους, με αποτέλεσμα να προκληθεί συνταγματική κρίση. Με το αδίκημα της κατάχρησης εξουσίας εκ μέρους του Νixon πλέον αυταπόδεικτο, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε ομόφωνα ότι ο πρόεδρος ήταν υποχρεωμένος να δώσει στη δημοσιότητα τις συνομιλίες. Οι ταινίες απέδειξαν ότι είχε προσπαθήσει να κρατήσει κρυφές τις δραστηριότητες που εκτυλίχθηκαν μετά τη διάρρηξη στο κτιριακό συγκρότημα Watergate, αλλά και να χρησιμοποιήσει ομοσπονδιακούς αξιωματούχους για να παραπλανήσει τους επικριτές του. Με την απειλή της πρότασης μομφής και της καθαίρεσης από τη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη βέβαιη καταδίκη από την Γερουσία, ο Νixon παραιτήθηκε από τη θέση του στις 9 Αυγούστου 1974, για να αποφύγει τις οδυνηρές συνέπειες. Ένα μήνα αργότερα, ο 38ος πρόεδρος των ΗΠΑ Gerald Ford του απένειμε χάρη.

«Αρνούμαι τα πάντα»

Στις δίκες που ακολούθησαν παραπέμφθηκαν 69 άτομα, εκ των οποίων πολλοί ήταν κορυφαίοι αξιωματούχοι της προεδρίας Νixon. Από αυτούς, καταδικάστηκαν οι 48. Ο George Gordon Liddy δικάστηκε μαζί με άλλους επτά, αρνούμενος τα πάντα (δεν δέχθηκε να καταθέσει ούτε καν στην επιτροπή της Γερουσίας, που ερευνούσε την υπόθεση). Για τη στάση του αυτή τιμωρήθηκε με ακόμη 18 μήνες κάθειρξη. Τελικά καταδικάστηκε για διάρρηξη, συνωμοσία και τηλεφωνικές υποκλοπές, λαμβάνοντας συνολική ποινή 20 χρόνων και χρηματικό πρόστιμο 40.000 δολαρίων. Στις 7 Σεπτεμβρίου 1977 αποφυλακίστηκε με απόφαση του προέδρου Jimmy Carter, που θεώρησε την ποινή υπερβολική για το αδίκημα, εκτίοντας συνολικά 55 μήνες ποινής (τα λεφτά όμως δεν τα γλύτωσε, πλήρωσε το πρόστιμο μέχρι το τελευταίο cent).

Mια άριστη διαχείριση αποτυχίας

Παρά το γεγονός ότι τα σχέδιά του απέτυχαν παταγωδώς, αν υπήρχε Oscar για τη διαχείριση αυτού του τόσο αρνητικού αποτελέσματος, ο Liddy θα έπρεπε να το έχει στην τροπαιοθήκη του. Μετά την αποφυλάκισή του, δήλωσε στους δημοσιογράφους των New York Times πως «αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω θα έκανε ακριβώς τα ίδια πράγματα», δείχνοντας το πόσο αμετανόητος ήταν. Το 1980 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του, η οποία πουλήθηκε σε περισσότερα από ένα εκατομμύριο αντίτυπα, ενώ έγινε και τηλεοπτική ταινία. Στη συνέχεια, αξιοποιώντας την αρνητική του φήμη με αριστοτεχνικό τρόπο έκανε πολυάριθμες εμφανίσεις σε διαλέξεις, πολιτικά πάνελς, τηλεπαιχνίδια και ταινίες. Διατέλεσε μέχρι και κριτής σε αγώνα πυγμαχίας. Παράλληλα, ερμήνευσε μικρούς χαρακτηριστικούς ρόλους σε τηλεοπτικές σειρές, μεταξύ των οποίων στο «MacGyver» και στο «Miami Vice» (κι αναρωτιόμασταν τί μας θυμίζει αυτός ο τύπος, καθώς παρακολουθούσαμε αυτή την επιτυχημένη σειρά).

Εκτός των άλλων έγραψε βιβλία που έγιναν best-sellers, ίδρυσε εταιρεία ιδιωτικής ασφάλειας (G. Gordon Liddy & Associates) και διατήρησε επί 30 χρόνια (1992-2012) μια ραδιοφωνική εκπομπή ασυνάρτητου συντηρητικού πολιτικού περιεχομένου, η οποία μεταδιδόταν από 160 σταθμούς σε όλη την Αμερική. Συχνά εμφανιζόταν στην τηλεόραση από το σπίτι του, καθισμένος ανάμεσα σε μια μεγάλη συλλογή πυροβόλων όπλων, η οποία για το γράμμα του νόμου ανήκε στη συζυγό του. Στις 27 Ιουλίου 2012 συνταξιοδοτήθηκε και από τότε αποσύρθηκε από το προσκήνιο, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε από τη νόσο του Parkinson.

ΔΕΙΤΕ: Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου, σκηνοθεσία Alan Pakula, πρωταγωνιστές Dustin Hoffman, Robert Redford, Jason Robards

Πηγές: Washington Post, Νew York Times, The Guardian, jfk.hood.edu, wikipedia, linehttps://dead.com, www.kathimerini.gr