Τα παρακάτω, ίσως, να μην αφορούσαν κανέναν αναγνώστη της παρούσας στήλης εάν στις 3 Μαίου δεν ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας με τις διακηρύξεις του ΟΗΕ, της UNESCO και διεθνών δημοσιογραφικών οργανώσεων να επισημαίνουν σωστά την τεράστια σημασία της δημοσιογραφίας για την ελευθερία των λαών όλου του κόσμου αλλά και του ρόλου των δημοσιογράφων στην προάσπιση της Δημοκρατίας. Η ΕΣΗΕΑ γιόρτασε την ημέρα στέλνοντας στις…5 Μαίου ένα μήνυμα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ημών των μελών της, όπου απειλούσε θεούς και δαίμονες μέσα σε έναν ορυμαγδό γενικολογίας και γλωσσικής ανεπάρκειας. Εχει σημασία να παρατεθούν αυτούσια κάποια σημεία πριν σχολιαστούν: “Δεν θα’ χουν πού να κρυφτούν σε λίγο, όσοι απεργάζονται δεσμά στην Ενημέρωση, με μνημονιακές ρυθμίσεις και λουκέτο στα ασφαλιστικά Ταμεία[…]Πάγια θέση της ΕΣΗΕΑ και όλων των δημοσιογραφικών Ενώσεων είναι πλήρη εργασιακά και κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα για όλους τους δημοσιογράφους, χωρίς την παραμικρή παρέμβαση στον πυρήνα της επαγγελματικής ιδιότητας και της αυτονομίας τους. Η ΕΣΗΕΑ σε καμία περίπτωση δεν παζαρεύει για τους πόρους των δημοσιογραφικών Ταμείων, το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και την αυτοτέλεια του ΕΔΟΕΑΠ”.
Επισημαίνει ακόμα ότι “με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, η κατάργηση του θεσμού των ΣΣΕ, της μισθωτής εργασίας και του αγγελιοσήμου, στο οποίο στηρίζεται και η λειτουργία των ασφαλιστικών Ταμείων (ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και ΕΔΟΕΑΠ) και κατοχυρώνεται η δημοσιογραφική ανεξαρτησία, έχει σαν επιδίωξη, εκτός από τη βάναυση προσβολή ατομικών δικαιωμάτων, και τη μετατροπή του συντάκτη σε έμπορο ή πλασιέ ειδήσεων […]. Καταλήγει : “Στην ΕΣΗΕΑ έχουμε τα ίδια δικαιώματα: άνεργοι, απλήρωτοι, όσοι ακόμα εργάζονται και οι συνταξιούχοι μαζί. Και το κυριότερο, στην ΕΣΗΕΑ δεν περισσεύει κανείς”.
Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο: Εξω από την ΕΣΗΕΑ περισσεύουν πολλοί και μόνον εκ της δηλώσεως του ονόματος της αφού είναι Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών. Περισσεύουν όλοι οι δημοσιογράφοι που εργάζονται με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών και φυσικά όλοι όσοι εργάζονται σε ηλεκτρονικές εκδόσεις. Αν κάποιος δε, καταβάλλει τον άχαρο κόπο να διαβάσει τις προυποθέσεις συμμετοχής στις Ενώσεις των δημοσιογράφων που αποτελούν την ΠΟΕΣΥ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών) εύκολα θα διαπιστώσει τον αποκλεισμό ουσιαστικά αυτών που αποκαλούνται Freelancers, των ελεύθερων επαγγελματιών και την αποδοχή στους κόλπους των «δυνατών» ενώσεων μόνον εκείνων των δημοσιογράφων που έχουν υπαλληλική σχέση εξάρτησης από ιδιοκτήτες ΜΜΕ. Αυτό που θα έπρεπε να είναι η καρδιά της ενημέρωσης, ο ελεύθερος επαγγελματίας δημοσιογράφος, έγινε ο παρίας και ο «ατυχής» που προσπαθεί να μπεί σε κάποιο μισθολόγιο.
Φρόντισε να σερνόμαστε όλοι πίσω από τα λεγόμενα «μισθολόγια» αφού, σύμφωνα με τους κανόνες της, μόνον έτσι μπορούσαμε να απολαμβάνουμε τα αγαθά του ΕΔΟΕΑΠ και του ΕΤΑΠ ΜΜΕ: της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και των συντάξεων αντιστοίχως. Ακόμα και σήμερα με χιλιάδες άνεργους και εκτός μισθολογίων δημοσιογράφους, με Μέσα χρεοκοπημένα και υπό κατάρρευσιν, αυτό που διεκδικεί είναι η προστασία της εξαρτημένης μισθωτής εργασίας. Εμπλεη αυταρέσκειας, η ΕΣΗΕΑ, ανακοινώνει ότι δεν παζαρεύει τίποτα. Αρνούμενη να συνεργαστεί με την πραγματικότητα, βασιζόμενη όλα τα χρόνια στις σχέσεις των συνδικαλιστών με τα πολιτικά κόμματα ακολουθεί ακόμα και την ύστερη στιγμή τις λαικιστικές, στείρες διεκδικήσεις, τις ξεκομμένες από την κοινωνία, την οικονομία και τελικά τις ανάγκες της σύγχρονης δημοσιογραφίας. Ακολουθώντας τις ίδιες «μορφές αγώνα» όπως το τερατώδες χριστιανομαρξιστικό μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πασπαλισμένο με μερικές πινελιές εθνικοσοσιαλισμού και εθνικής γελοιότητας κατάφερε να μας κυβερνά, έτσι και η ΕΣΗΕΑ εμπόδισε οποιαδήποτε δημιουργική αλλαγή θα μπορούσε να αναχαιτήσει την άσχημη προσγείωση των ελλήνων δημοσιογράφων στον 21ο αιώνα. Δεν μπήκε καν στον κόπο, ενώ είχε την οικονομική δυνατότητα, να χρηματοδοτήσει μια μελέτη βιωσιμότητας των ταμείων των μελών της, να επεξεργαστεί εδώ και δέκα τουλάχιστον χρόνια ένα συγκροτημένο σχέδιο, μιά πρόταση βρ’αδερφέ που δεν θα περιέχει τη λέξη»Απεργία»!
Εάν τα παραπάνω (και άλλα πολλά) δεν είναι αποτέλεσμα κτηνώδους άγνοιας των συνθηκών, αδιαφορίας για την ευθύνη του δημοσιογραφικού ρόλου και διανοητικής τεμπελιάς τότε αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ή μάλλον υπόδειγμα οπορτουνισμού που πρέπει, από τούδε και στο εξής, να διδάσκεται στα πανεπιστήμια. Και δη στις σχολές δημοσιογραφίας.
πηγή photo: https://esp.brainpop.com/newsletter/Periodismo
