Όπως είναι γνωστό, οι γυναίκες που απαρτίζουν το μουσικό συγκρότημα Pussy Riot είναι από τις πρώτες που στράφηκαν ανοιχτά και δημόσια κατά του καθεστώτος Putin, πριν από δέκα και πλέον χρόνια. Κι αυτό όχι μόνο στη σκηνή, αλλά και στους δρόμους, όπου συγκέντρωναν την προσοχή του κοινού με διάφορες δράσεις κατά του αυταρχισμού και υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πολλοί (ειδικά στη νοτιοανατολική Ευρώπη) τις κατέκριναν τότε για τον ιδιαίτερο τρόπο των διαμαρτυριών τους και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Maria Alyokhina δεν έκρυψε ποτέ ότι είναι ομοφυλόφιλη, αμφισβητούσαν τις προθέσεις τους και τις υποβάθμιζαν (προφανώς αυτό έχει πλέον αλλάξει).
Η Maria Alyokhina μεταμφιέστηκε σε κούριερ τροφίμων για να παρακάμψει την αστυνομία της Μόσχας, η οποία την είχε σε κατ οίκον περιορισμό και έφυγε από τη Ρωσία. Η Alyokhina φοβόταν ότι οι ρωσικές αρχές θα μπορούσαν να την εντοπίσουν. Με συνέλαβαν τρεις ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου με την Ουκρανία. Ήμουν και πάλι σε στρατόπεδο εργασίας. Όταν απελευθερώθηκα, οι φίλοι μου είτε είχαν φύγει από τη Ρωσία είτε ήταν στη φυλακή. Όλα εδώ είναι πάντα τόσο περίπλοκα, είπε. Μου πήραν το διαβατήριο.
Βρίσκομαι εδώ χάρη στην αλληλεγγύη άλλων καλλιτεχνών που με βοήθησαν να δραπετεύσω από τη Ρωσία. Οι Pussy Riot υπάρχουν εξαιτίας αυτής της αλληλεγγύης, με την οποία θα χτίσουμε κάτι ισχυρότερο από τα όπλα.
Για την 33χρονη που κατάγεται από τη Μόσχα, τίποτα δεν είναι το ίδιο από τις 17 Αυγούστου 2012, όταν οι Pussy Riot εισέβαλαν στον καθεδρικό ναό του Σωτήρος Χριστού στη Μόσχα φορώντας πολύχρωμες μπαλακλάβες για να ζητήσουν από την Παναγία να απαλλάξει τον κόσμο από τον Πούτιν. Η punk παράσταση μετατράπηκε στην πιο αποτελεσματική πράξη ακτιβισμού κατά της ρωσικής κυβέρνησης μέχρι σήμερα, αναστάτωσε τον Πούτιν αλλά και, όπως λέει η ίδια, τη Δύση, η οποία συνέχισε να πουλάει όπλα στη Ρωσία και να αγοράζει φυσικό αέριο από αυτήν, χωρίς να ρωτά τι συμβαίνει με τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ρώσων. Ξαφνικά, με την Ουκρανία, είναι σαν να άνοιξαν τα μάτια τους. Και κάνουν πράγματα. Αυτό που είναι πιο αποτελεσματικό είναι το εμπάργκο φυσικού αερίου και το εμπάργκο στις περιουσίες των ολιγαρχών. Θα πρέπει να είναι πιο αυστηροί εκεί, είπε.
Μετά από εκείνη την παράσταση του 2012, καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση για χουλιγκανισμό, τη μεγαλύτερη ποινή φυλάκισης. Aποφυλακίστηκε τον Δεκέμβριο του 2013. Η Maria Alyokhina περιγράφει το διάστημα της φυλάκισής της ως ένα γκουλάγκ στο οποίο έκανε καταναγκαστική εργασία για 12 ώρες την ημέρα. Αργότερα θα συλλαμβανόταν πολλές φορές για τον ακτιβισμό της. Τον Απρίλιο, αφού διαμαρτυρήθηκε για την επίθεση του Κρεμλίνου στην Ουκρανία, ένα δικαστήριο αντικατέστησε τον κατ οίκον περιορισμό της με 21 ημέρες σε σωφρονιστική αποικία.
Ο Putin δεν με φοβίζει. Είναι ένα τίποτα. Είναι απλώς ένας τύπος που έχει αναλάβει την προεδρία στη Ρωσία και έχτισε ένα ολοκληρωτικό κράτος προσποιούμενος ότι είναι ένας νέος Στάλιν που πολεμά τους Ναζί. Δεν είναι επικίνδυνος. Τα πράγματα που έχει στη διάθεσή του είναι επικίνδυνα. Οι ατομικές βόμβες, οι πύραυλοι. Αλλά ο ίδιος δεν είναι κανένας. Δεν έχει κάνει τίποτα άλλο από το να καταστρέψει τη χώρα. Σε 22 χρόνια, δεν έχτισε τίποτα. Και ο υπόλοιπος κόσμος το ξέρει. Και αν περάσεις αρκετό χρόνο στη Ρωσία και δεις πώς λειτουργεί από μέσα, καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ηλίθιο.
Η Alyokhina πέρασε πάνω από μια εβδομάδα προσπαθώντας να διαφύγει στη Λευκορωσία και στη συνέχεια στη Λιθουανία. Πριν από τη διαφυγή της, περίμενε να εκτίσει μία από τις αμέτρητες ποινές της για τον ακτιβισμό της κατά της κυβέρνησης. Οι συνοριοφύλακες στη Λευκορωσία την κράτησαν για έξι ώρες στην πρώτη της προσπάθεια να περάσει τα σύνορα πριν την στείλουν πίσω στη Ρωσία. Στην τρίτη προσπάθεια τα κατάφερε και μόλις μπήκε στη χώρα της δόθηκε ταξιδιωτικό έγγραφο που διευκόλυνε την άφιξή της σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης χάρη στη μεσολάβηση του Ισλανδού καλλιτέχνη Ragnar Kjartansson.
