Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή του Υπουργείου Άμυνας, το βυθισμένο καταδρομικό «Moskva» εκκενώθηκε πλήρως. Αλλά οι συγγενείς των μελών του πληρώματος λένε το αντίθετο, αρκετοί ναύτες περιλαμβανομένων των κληρωτών, είναι ήδη γνωστό ότι έχουν πεθάνει. Άλλοι έχουν δηλωθεί ως αγνοούμενοι. Ένας από αυτούς είναι ο Νικίτα Σιρομιάσοφ. H μητέρα του προσπαθεί να πάρει, τουλάχιστον, κάποιες σαφείς πληροφορίες για τον γιο της από το Υπουργείο Άμυνας.
Ο Νικίτα κατατάχθηκε στο στρατό στις 18 Ιουνίου 2021. Νομίζαμε ότι το αγόρι είχε μόνο δύο μήνες για να υπηρετήσει και αυτό ήταν όλο. Κατατάχθηκε στους πεζοναύτες ή κάτι τέτοιο. Αλλά αντί να είναι πεζοναύτης, κλήθηκε να υπηρετήσει στα πλοία ως ναύτης. Κάποια στιγμή τον Νοέμβριο πήγε στη Σεβαστούπολη, στον στόλο της Μαύρης Θάλασσας. Και έτσι μπήκε στο «Μόσχα». Δεν του άρεσε πολύ εκεί. Μπορούσες να δεις από την εμφάνισή του ότι ήταν εξαντλημένος, όταν πήγα να τον συναντήσω. Εκείνος, είπε ότι ήταν πάντα σε υπηρεσία. Προφανώς δεν υπήρχαν αρκετοί συμβασιούχοι στρατιώτες. Και οι στρατεύσιμοι, ήταν συνεχώς σε υπηρεσία. Είναι ένα μεγάλο πλοίο, υπάρχουν πολλά διαφορετικά σημεία. Κοιμάσαι λίγο και μετά πρέπει να ξαναβγείς στην υπηρεσία. Τον λυπήθηκα τόσο πολύ, νόμιζα ότι όλα θα τελείωναν νωρίτερα. Τότε τον είδα, τελευταία φορά, στα τέλη Ιανουαρίου.
Στις 7 Φεβρουαρίου μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι έφευγε για μια άσκηση. Στις 13 Μαρτίου δέχομαι μια κλήση από τον αριθμό κάποιου άλλου το βράδυ, ήταν αργά, ακούω τη φωνή του γιου μου: «Μαμά, τα πάντα έχουν απαγορευτεί, τα τηλέφωνα έχουν αφαιρεθεί, είπαν να μην δώσουμε καμία πληροφορία, τίποτα απολύτως». Δεν μπορούσε καν να πει πού βρισκόταν. Είπε ότι τον τάιζαν καλά, αλλά ήθελε κάποια νόστιμα πράγματα. Ζήτησε τουλάχιστον 500 ρούβλια για την κάρτα και είπε ότι αν μπορούσε, θα πήγαινε να αγοράσει κάτι. Και στις 14 του Απριλίου συνέβη μια τέτοια τραγωδία, αλλά δεν μας είπαν τίποτα από τον στρατό.
Mέχρι που βρήκα τα τηλέφωνά τους, κανείς από την υπηρεσία δεν μου τηλεφώνησε, να μου πει ότι κάτι είχε συμβεί. Εγώ ήμουν αυτή που άρχισε να πανικοβάλλεται: αν έγραφαν ότι όλοι είχαν επιβιώσει, ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα έδινε πιθανώς πίσω στα παιδιά τα τηλέφωνά τους για να μπορέσουν να καλέσουν τους συγγενείς τους. Αφού αυτό δεν συνέβαινε, αφού υπήρχαν εκρήξεις και πυρκαγιά, άρχισα να ανησυχώ ότι το παιδί μου μπορεί να είχε τραυματιστεί. Και άρχισα να ψάχνω για διάφορες πληροφορίες στο Διαδίκτυο και έβρισκα συνεχώς ανθρώπους που έλεγαν «δεν ξέρουμε τίποτα, δεν υπάρχουν πληροφορίες, διαγράφηκαν και κρύφτηκαν».
Τότε τηλεφώνησα στο νοσοκομείο της Σεβαστούπολης. Εκεί, μια ευγενική κοπέλα κοίταξε τους καταλόγους και είπε ότι δεν υπήρχαν τραυματίες σε αυτούς. Και είπε ότι υπήρχαν κάποιες τηλεφωνικές γραμμές, για όσους θα αναζητούσαν τους γιους τους. Μου έδωσε αυτά τα τηλέφωνα και προσπαθώ να τα χρησιμοποιήσω για να διευκρινίσω κάτι. Σε ένα τηλεφώνημα, μου απάντησαν ότι το παιδί μου ήταν στον κατάλογο των αγνοουμένων. Προσπάθησα να τους ρωτήσω: Εννοείτε ότι λείπει, πώς γίνεται; Τι να κάνω; Γράψατε ότι όλα τα παιδιά έχουν εκκενωθεί από το «Μόσχα». Και τότε μου απάντησαν: «Έχουμε μόνο τους καταλόγους με τα ονόματα, όχι άλλα στοιχεία».
