Σύμφωνα με την ιστορικό Φρανσουάζ Τομ (Fransoice Thom), η Ρωσία δεν έχει εγκαταλείψει το αρχικό της σχέδιο να εγκαταστήσει μια φιλορωσική κυβέρνηση στο Κίεβο. Για την επιδίωξη αυτού του στόχου, όχι μόνο ο ουκρανικός λαός είναι στόχος μιας επιχείρησης ψυχολογικού πολέμου, αλλά και κύκλοι λήψης αποφάσεων στην Ουάσιγκτον και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες διηθούνται και χειραγωγούνται. Το να πειστούν οι Ουκρανοί ότι η δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία είναι επισφαλής, αποθαρρύνοντας τους Ουκρανούς από το να αγωνιστούν για τη νίκη, αποτελεί πλέον προτεραιότητα για το Κρεμλίνο.
Καθώς τα μάτια μας είναι καρφωμένα στο πεδίο της μάχης στην Ουκρανία, τείνουμε να ξεχνάμε ότι η Ρωσία συνεχίζει να διεξάγει έναν παράλληλο πόλεμο εναντίον της Δύσης, ο οποίος είναι σε μεγάλο βαθμό αόρατος, όπως ακριβώς το 1941-1945 ο Στάλιν δεν πολεμούσε μόνο τη Βέρμαχτ: από το 1942 και μετά, προετοίμαζε τη μεγάλη του ώθηση στη μεταπολεμική Ευρώπη, διεισδύοντας στην κυβέρνηση Ρούσβελτ και ανοίγοντας σχολεία στο σοβιετικό έδαφος για να εκπαιδεύσει Ευρωπαίους κομμουνιστές που θα αποτελούσαν τον πυρήνα των μελλοντικών “φιλικών” κυβερνήσεων που ο Στάλιν σκόπευε να εγκαταστήσει στις “απελευθερωμένες” χώρες.
Για να μετρήσουμε την ένταση αυτού του κρυφού πολέμου που διεξήγαγε ένας στρατός από χαφιέδες που δρούσαν από τη Μόσχα, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε με σαφήνεια το ρωσικό σχέδιο. Αυτό θα μας επιτρέψει να μετρήσουμε την αποτελεσματικότητα της δράσης που ανέλαβε το Κρεμλίνο. Πρώτο σημείο: Η Ρωσία σε καμία περίπτωση δεν έχει εγκαταλείψει το αρχικό της σχέδιο για την εγκαθίδρυση μιας φιλορωσικής κυβέρνησης στο Κίεβο. Δεν πρέπει να φανταστούμε ότι η Μόσχα θα αρκούνταν σε ένα σενάριο κορεατικού τύπου, όπως υποδεικνύουν στη Δύση οι πράκτορες επιρροής της.
Η Ρωσία θέλει να επιστρατεύσει τη Δύση για να εξαναγκάσει το Κίεβο να δεχτεί τη λεγόμενη ανταλλαγή “ειρήνη για έδαφος” και να εξαναγκάσει τους Ουκρανούς να συμβιβαστούν με τον ακρωτηριασμό της χώρας τους. Το πραγματικό σενάριο στο μυαλό των ηγετών της Ρωσίας δεν είναι το κορεατικό: γι’ αυτούς, ένα τμήμα της Ουκρανίας ενσωματωμένο στη Δύση είναι απαράδεκτο.
Το πραγματικό σενάριο που τους εμπνέει είναι το γεωργιανό σενάριο του 2008-9: συνίστατο στο να υποδαυλίσει την πικρία που ένιωθαν οι Γεωργιανοί μετά την “προδοσία” της Δύσης, στο να γυρίσει το μαχαίρι στην πληγή, ώστε να τους αποθαρρύνει, να τους κάνει να χάσουν το κουράγιο τους, να τους κάνει να ξαναβυθιστούν στη διαφθορά και τον κυνισμό που χαρακτηρίζει τον “ρωσικό κόσμο” και τελικά να παραιτηθούν από την εκλογή μιας νέας κυβέρνησης που σήμερα γνωρίζουμε ότι ήταν κυβέρνηση συνεργασίας. Χωρίς να δημιουργήσει αυτό το αίσθημα προδοσίας από τη Δύση, η Μόσχα δεν θα καταφέρει να εγκαταστήσει έναν σατράπη στο Κίεβο.
Για το Κρεμλίνο, τα πράγματα φαίνονται πολλά υποσχόμενα. Φανταστείτε μόνο την πικρία που έχουν συσσωρεύσει οι Ουκρανοί τους τελευταίους μήνες, που αναγκάστηκαν να αφήσουν τον εαυτό τους να κομματιαστεί λόγω έλλειψης αεροπορικής δύναμης και πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς- φανταστείτε μόνο πόσο αποθαρρυμένοι μπορεί να είναι αυτοί οι άνθρωποι αν, επιπλέον, η Δύση τους απαγορεύσει να κερδίσουν τον πόλεμο, όλα αυτά για να σώσουν την κατάσταση για τη ρωσική απολυταρχία. Δεν μπορούμε να το υπερτονίσουμε: το να επιτρέψουμε στη Ρωσία να ακρωτηριάσει την Ουκρανία ισοδυναμεί με τη δημιουργία στο Κίεβο των συνθηκών για ένα φιλορωσικό πραξικόπημα, καμουφλαρισμένο (ή όχι).
Το μέσο της “αντίστροφης οδού”
Το σχέδιο λοιπόν είναι σαφές. Ας δούμε τώρα τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την επίτευξή του. Τα ιστορικά προηγούμενα είναι διαφωτιστικά, ιδίως αυτό της Μεγάλης Συμμαχίας του 1941-1945 που αναφέρθηκε παραπάνω. Όπως και εκείνη την περίοδο, οι προσπάθειες της Ρωσίας επικεντρώνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το πρώτο βήμα ήταν η δημιουργία ενός “μυστικού διαύλου” με την αμερικανική διοίκηση. Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, αυτό το μυστικό κανάλι το παρείχε ο άκρως σοβιετόφιλος Χάρι Χόπκινς, το δεξί χέρι του προέδρου Ρούσβελτ. Το πλεονέκτημα του μυστικού καναλιού είναι ότι δίνει τη δυνατότητα στη Μόσχα να επηρεάζει άμεσα τους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων, παρασκηνιακά, πίσω από τις πλάτες των συμμάχων, προστατευμένη από τα μέσα ενημέρωσης. Επιτρέπει στους δυτικούς συνομιλητές να ωθούνται σε αποφάσεις που είναι αντίθετες με τα συμφέροντα της Δύσης, οι οποίες θα ήταν προφανείς σε μια δημόσια συζήτηση. Επιτρέπει να αποστάζεται η παραπληροφόρηση που οδηγεί σε αυτές τις αποφάσεις, χωρίς να εξουδετερώνεται εγκαίρως από τα αντεπιχειρήματα. Χάρη στον Χόπκινς, ο οποίος μετέδιδε την προπαγάνδα του Κρεμλίνου, ο Ρούσβελτ εγκατέλειψε τη μισή Ευρώπη στον Στάλιν.
Πριν περάσουμε στην επικαιρότητα, ας παραθέσουμε ένα δεύτερο παράδειγμα της καλοκουρδισμένης διαδικασίας του Κρεμλίνου. Πρόκειται για το μυστικό κανάλι που δημιουργήθηκε μεταξύ της Δυτικής Γερμανίας και του Κρεμλίνου από τα τέλη του 1969. Από σοβιετικής πλευράς, ο “δημοσιογράφος” Vyacheslav Kevorkov ενεργούσε ως μεσάζων με τον Andropov. Από γερμανικής πλευράς, ο σύνδεσμός του ήταν ο Egon Bahr, στενός συνεργάτης του καγκελάριου Willy Brandt. Αυτός ο μυστικός δίαυλος παρέμεινε στη θέση του υπό τον Χέλμουτ Σμιτ. Χάρη στην Ostpolitik της οποίας αρχιτέκτονας ήταν ο Egon Bahr, η ΕΣΣΔ κατάφερε να εγκαθιδρύσει μια παρασιτική συνύπαρξη με τη Δύση που κράτησε για χρόνια, έδωσε στην ετοιμοθάνατη σοβιετική οικονομία μια ανάσα φρέσκου αέρα και επέτρεψε στη Μόσχα να πραγματοποιήσει το γιγαντιαίο εξοπλιστικό πρόγραμμα που αποδίδει καρπούς ακόμη και σήμερα, αφού ο στρατός του Πούτιν χρησιμοποιεί οπλοστάσια που χρονολογούνται από αυτή την περίοδο.
Η δεύτερη συνιστώσα αυτής της πολιτικής είναι η δημιουργία ενός κόμματος κατευνασμού στη χώρα-στόχο, το οποίο λειτουργεί στην κοινή γνώμη και ασκεί επιρροή παράλληλη με εκείνη του μυστικού καναλιού. Το κόμμα κατευνασμού που αναπτύχθηκε παράλληλα με το μυστικό κανάλι στη Δυτική Γερμανία επέτρεψε στον Πούτιν να πραγματοποιήσει τα πραξικοπήματα ισχύος του για μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τις κερδοφόρες συναλλαγές του με τη Γερμανία.
Στις ΗΠΑ, το κόμμα κατευνασμού έχει αρχαίες ρίζες. Κυριάρχησε στην κυβέρνηση Ομπάμα, σε τέτοιο βαθμό που, υπενθυμίζεται, η ” επαναφορά ” διακηρύχθηκε στην Ουάσιγκτον αμέσως μετά τον ακρωτηριασμό από τη Ρωσία δύο επαρχιών της Γεωργίας μετά τον ρωσο-γεωργιανό πόλεμο του Αυγούστου του 2008. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι Ηνωμένες Πολιτείες απέδειξαν την αδυναμία τους και την παντελή έλλειψη κατανόησης των ρωσικών στόχων και του τρόπου δράσης. Η προσάρτηση της Κριμαίας δεν λειτούργησε ως μάθημα, ούτε η επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας στις 24 Φεβρουαρίου.
Ένα πρόσφατο άρθρο στο Newsweek δείχνει το βαθμό στον οποίο οι ψευδαισθήσεις επιμένουν σε μέρος του κατεστημένου της Ουάσιγκτον. Η CIA βλέπει τον ρόλο της στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο ως εξής: “ως πρωταρχικός κατάσκοπος, διαπραγματευτής, προμηθευτής πληροφοριών, υλικοτεχνικός υπεύθυνος, χειριστής ενός δικτύου ευαίσθητων σχέσεων με το ΝΑΤΟ και ίσως το πιο σημαντικό απ’ όλα, η υπηρεσία που προσπαθεί να διασφαλίσει ότι ο πόλεμος δεν θα ξεφύγει περαιτέρω από τον έλεγχο”. Το άρθρο παραθέτει δηλώσεις αξιωματούχου της CIA: “Μην υποτιμάτε την προτεραιότητα της κυβέρνησης Μπάιντεν να κρατήσει τους Αμερικανούς μακριά από κινδύνους και να καθησυχάσει τη Ρωσία ότι δεν χρειάζεται να κλιμακώσει. Είναι η CIA στο έδαφος μέσα στην Ουκρανία; Ναι, αλλά δεν είναι επίσης κακόβουλη”.
Αυτά τα λόγια δείχνουν το βαθμό στον οποίο η προπαγάνδα του Κρεμλίνου έχει εσωτερικευτεί στην Ουάσιγκτον. Ο Ρούσβελτ, επίσης, θεώρησε απαραίτητο να “καθησυχάσει” τον Στάλιν. Η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία και η Ρωσία είναι αυτή που πρέπει να καθησυχαστεί! Η Ρωσία τρέμει στις μπότες της μπροστά στην αποφασιστικότητα της Δύσης! Το άρθρο του Newsweek συνεχίζει λέγοντας ότι μετά από ορισμένες ουκρανικές πρωτοβουλίες, όπως το σαμποτάζ του αγωγού Nord Stream (η Ουκρανία αρνείται κάθε ανάμειξη σε αυτή την ενέργεια) ή την επίθεση με μη επανδρωμένα αεροσκάφη στο Κρεμλίνο, η μεγάλη ανησυχία της CIA είναι οι “κύριες ευθύνες της στις υπηρεσίες πληροφοριών – να γνωρίζει αρκετά για το τι σχεδιάζουν οι Ουκρανοί, ώστε να τους επηρεάσει αλλά και να τηρήσει τη μυστική συμφωνία τους [της CIA] με τη Μόσχα”. Για τα υπόλοιπα παραθέτουμε το Newsweek:
“Η CIA παρακολουθούσε την ανάπτυξη της Ρωσίας και τον Νοέμβριο του 2021, τρεις μήνες πριν από την εισβολή, ο Μπάιντεν έστειλε τον Μπερνς [William Burns, επικεφαλής της CIA, πρέσβη στη Μόσχα από το 2005 έως το 2008] στη Μόσχα για να προειδοποιήσει το Κρεμλίνο για τις συνέπειες οποιασδήποτε επίθεσης. Αν και ο Ρώσος πρόεδρος σνόμπαρε τον απεσταλμένο του Μπάιντεν μένοντας στο καταφύγιό του στο Σότσι στη Μαύρη Θάλασσα, 800 μίλια μακριά, συμφώνησε να μιλήσει με τον Μπερνς μέσω ενός ασφαλούς τηλεφώνου του Κρεμλίνου. “Κατά κάποιο ειρωνικό τρόπο όμως, η συνάντηση ήταν εξαιρετικά επιτυχής”, λέει ο δεύτερος ανώτερος αξιωματούχος των μυστικών υπηρεσιών, ο οποίος ενημερώθηκε σχετικά. Παρόλο που η Ρωσία εισέβαλε, οι δύο χώρες μπόρεσαν να αποδεχτούν δοκιμασμένους και αληθινούς κανόνες του δρόμου.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα πολεμήσουν άμεσα ούτε θα επιδιώξουν αλλαγή καθεστώτος [στη Ρωσία], δεσμεύτηκε η κυβέρνηση Μπάιντεν. Η Ρωσία θα περιόριζε την επίθεσή της στην Ουκρανία και θα ενεργούσε σύμφωνα με τις ανομολόγητες αλλά καλά κατανοητές κατευθυντήριες γραμμές για μυστικές επιχειρήσεις. “Υπάρχουν μυστικοί κανόνες του δρόμου”, λέει ο ανώτερος αξιωματούχος των αμυντικών πληροφοριών, “ακόμη και αν δεν είναι κωδικοποιημένοι στα χαρτιά, ιδίως όταν κάποιος δεν εμπλέκεται σε έναν πόλεμο εξόντωσης”. Σε αυτούς περιλαμβάνεται η παραμονή εντός των καθημερινών ορίων της κατασκοπείας, η μη υπέρβαση ορισμένων συνόρων και η μη επίθεση στην ηγεσία ή τους διπλωμάτες του άλλου. “Γενικά οι Ρώσοι έχουν σεβαστεί αυτές τις παγκόσμιες κόκκινες γραμμές, ακόμη και αν οι γραμμές αυτές είναι αόρατες”, λέει ο αξιωματούχος”.”
Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί ο Πούτιν επέλεξε τον όρο “ειδική στρατιωτική επιχείρηση” για να χαρακτηρίσει τον πόλεμο εξόντωσης του ουκρανικού έθνους που σχεδίαζε να διεξάγει στη χώρα αυτή. Η ιδέα ήταν να ξεγελάσει όχι μόνο τους Ρώσους, αλλά και τους Αμερικανούς. Είναι επίσης σαφές γιατί ο Πούτιν κυριολεκτικά μεγάλωσε τα φτερά του μετά από αυτή τη συνάντηση, σε σημείο να εκδώσει το περιβόητο τελεσίγραφο προς το ΝΑΤΟ. Ο Μπερνς του είχε ουσιαστικά δώσει το ελεύθερο να επιτεθεί στην Ουκρανία, με την προϋπόθεση ότι δεν θα επιτεθεί σε χώρες του ΝΑΤΟ. Αυτό το επαίσχυντο επεισόδιο δεν εμπόδισε τους Αμερικανούς να επανεκκινήσουν την “διπλωματία των αντίστροφων καναλιών”: Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ συναντήθηκε για αρκετές ώρες τον Απρίλιο στη Νέα Υόρκη με τον Richard Haass, πρώην διπλωμάτη και απερχόμενο πρόεδρο του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, τον Ευρωπαίο εμπειρογνώμονα Charles Kupchan και τον Ρώσο εμπειρογνώμονα Thomas Graham, αμφότεροι πρώην αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και μέλη του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων.
Στην ατζέντα ήταν η τύχη των κατεχομένων εδαφών, “τα οποία η Ουκρανία μπορεί να μην μπορέσει ποτέ να απελευθερώσει”, και “η αναζήτηση μιας άπιαστης διπλωματικής παρέκκλισης που θα μπορούσε να είναι ανεκτή και από τις δύο πλευρές”. “Οι ενδείξεις πληθαίνουν ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους επιθυμούν διακαώς η Μόσχα και το Κίεβο να προχωρήσουν σε ειρηνευτικές συνομιλίες το φθινόπωρο, αφού ολοκληρωθεί η συνεχιζόμενη αντεπίθεση της Ουκρανίας”.
Είναι σαφές ότι η ακατανόητη στάση απέναντι στη Ρωσία δεν έχει αλλάξει στις Ηνωμένες Πολιτείες (στην Ευρώπη είναι διαφορετική η ιστορία, με τη Γαλλία και τη Γερμανία να συνειδητοποιούν επιτέλους ότι οι χώρες της Βαλτικής και η Πολωνία είχαν δίκιο που προειδοποιούσαν για τη Ρωσία). Οι Moscow Times αποκάλυψαν στις 27 Ιουλίου ότι βρίσκονται σε εξέλιξη μυστικές διπλωματικές συνομιλίες μεταξύ πρώην ανώτερων αξιωματούχων της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ και υψηλόβαθμων στελεχών του Κρεμλίνου, γεγονός που επιβεβαιώθηκε από πρώην αξιωματούχο των ΗΠΑ που εμπλέκεται άμεσα στις ανταλλαγές αυτές.
Οι συναντήσεις μεταξύ αξιωματούχων των ΗΠΑ και του Κρεμλίνου φέρονται να πραγματοποιούνται τουλάχιστον δύο φορές τον μήνα, συχνά μέσω διαδικτυακής μορφής. Ένας από τους Αμερικανούς συνομιλητές αυτού του μυστικού καναλιού σχημάτισε από τις συνομιλίες αυτές την εντύπωση ότι “οι Ρώσοι δεν ήταν σε θέση να εκφράσουν τι ακριβώς ήθελαν και τι χρειάζονταν”. “Δεν ξέρουν πώς να ορίσουν τη νίκη ή την ήττα. Στην πραγματικότητα, ορισμένες από τις ελίτ με τις οποίες μιλήσαμε δεν ήθελαν ποτέ τον πόλεμο εξ αρχής, λέγοντας μάλιστα ότι ήταν ένα απόλυτο λάθος. […] Αλλά τώρα βρίσκονται σε πόλεμο – το να υποστούν μια ταπεινωτική ήττα δεν αποτελεί επιλογή για αυτούς τους τύπους”. Για άλλη μια φορά, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αμερικανική άγνοια των ρωσικών διπλωματικών διαδικασιών, παρόλο που αυτές αναλύονται καλά στα Απομνημονεύματα διπλωματών της εποχής του Ρούσβελτ, όπως ο Τσαρλς Μπέλεν, ο οποίος είχε καταφέρει να μάθει το παιχνίδι.
Σε αυτού του είδους τις εμπιστευτικές ανταλλαγές, οι Ρώσοι δεν αποκαλύπτουν ποτέ τα χαρτιά τους, αφήνοντας τον αντίπαλό τους να μιλήσει, ώστε να αντιληφθούν τις πιθανές παραχωρήσεις που θα τσεπώσουν σε μια αρχική φάση, απλά για να προετοιμάσουν την πίεση. Φυσικά, υπάρχει η γνωστή επωδός: μην ταπεινώνετε τη Ρωσία. Μπορείτε να φανταστείτε ότι τον Απρίλιο του 1945, το κύριο μέλημα των Συμμάχων ήταν να “επιτρέψουν στον Χίτλερ να σώσει τα προσχήματα”, “να μην ταπεινώσουν τη Γερμανία”; Αυτό το απλό ερώτημα είναι ένα μέτρο της δύναμης του κόμματος του κατευνασμού στη Δύση. Αλλά υπάρχουν και άλλα. Ας συνεχίσουμε με τις εκμυστηρεύσεις ενός προνομιούχου συνομιλητή της Μόσχας: “Ξεκαθαρίσαμε ότι οι ΗΠΑ ήταν έτοιμες να συνεργαστούν εποικοδομητικά με τις ρωσικές ανησυχίες για την εθνική ασφάλεια.
Μια προσπάθεια απομόνωσης και ακρωτηριασμού της Ρωσίας σε σημείο ταπείνωσης ή κατάρρευσης θα καθιστούσε τη διαπραγμάτευση σχεδόν αδύνατη – το βλέπουμε ήδη αυτό στην επιφυλακτικότητα των αξιωματούχων της Μόσχας. Στην πραγματικότητα, τονίσαμε ότι οι ΗΠΑ χρειάζονται, και θα συνεχίσουν να χρειάζονται, μια αρκετά ισχυρή Ρωσία για τη δημιουργία σταθερότητας κατά μήκος της περιφέρειάς τους. Οι ΗΠΑ θέλουν μια Ρωσία με στρατηγική αυτονομία, προκειμένου οι ΗΠΑ να προωθήσουν τις διπλωματικές ευκαιρίες στην Κεντρική Ασία. Εμείς στις ΗΠΑ πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ολοκληρωτική νίκη στην Ευρώπη θα μπορούσε να βλάψει τα συμφέροντά μας σε άλλες περιοχές του κόσμου. Η ρωσική ισχύς δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό”.
Ας συνοψίσουμε τα πλεονεκτήματα του “μυστικού καναλιού” και της “διπλωματίας της υποχώρησης” για τη Μόσχα. Ο δυτικός συνομιλητής που επιλέγεται είναι αναγκαστικά είτε αφοσιωμένος στη ρωσική υπόθεση, είτε “χρήσιμος ηλίθιος”, διαφορετικά η Μόσχα θα αρνιόταν την επαφή – η ίδια η συνάντηση θεωρείται ως χάρη που χορηγείται από το Κρεμλίνο! Απέναντι σε αυτή τη φιγούρα που φουσκώνει από το αίσθημα της αυτοπεποίθησης βρίσκονται επαγγελματίες της KGB που είναι μάστορες των τεχνικών επιρροής. Οι διαπραγματεύσεις γίνονται αυτοσκοπός και η Μόσχα θέτει εξαρχής τους όρους της γι’ αυτές, μια ρητή συνθηκολόγηση εκ μέρους του αμερικανικού “εταίρου”, που υποχρεώνεται να αναγνωρίσει τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας στον πρώην σοβιετικό χώρο και να απογοητεύσει τον ουκρανικό σύμμαχό της. Αλλά πάνω απ’ όλα, αυτού του είδους οι επαφές είναι ένα προνομιακό μέσο για το Κρεμλίνο να δοκιμάσει την αποτελεσματικότητα συγκεκριμένων θεμάτων παραπληροφόρησης πριν τα διοχετεύσει στη Δύση σε μαζικές δόσεις.
Οι κύριοι άξονες της ρωσικής παραπληροφόρησης
Αν υπάρχει ένα μάθημα που πήραν οι ηγέτες του Κρεμλίνου από όσα συνέβησαν μετά την 24η Φεβρουαρίου 2022, αυτό είναι ότι χωρίς τη Δύση και χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία βυθίζεται στην ασημαντότητα. Επειδή οι κυρώσεις λειτουργούν, και αυτό γίνεται φανερό μόνο τώρα. Συγκεκριμένα, γινόμαστε μάρτυρες της αυξανόμενης παρακμής του συστήματος μεταφορών της Ρωσίας στο σύνολό του – αεροπορικό, σιδηροδρομικό, οδικό και δημοτικό. Η κατάρρευση του ρουβλίου θα έχει αποτέλεσμα χιονοστιβάδας, καθώς οι Ρώσοι θα πρέπει να δώσουν περισσότερο συνάλλαγμα για να εξασφαλίσουν την “παράλληλη εισαγωγή” ηλεκτρονικών και μικροεπεξεργαστών απαραίτητων για πυραύλους και άλλους εξοπλισμούς.
Οι δύο βασικοί στόχοι της ρωσικής παραπληροφόρησης είναι επομένως: να συνασπιστεί η Δύση το συντομότερο δυνατό, ώστε οι δυτικές χώρες να αρχίσουν να συμβάλλουν και πάλι στη δημιουργία της ρωσικής ισχύος- και να αποκατασταθεί ο αυτοκρατορικός έλεγχος στην Ουκρανία για τον ίδιο λόγο, να στρατολογηθούν οι Ουκρανοί στο έργο της διατήρησης και επέκτασης της αυτοκρατορίας. Διαπράττοντας την απίστευτη ανοησία να κατευθύνει τη Ρωσία προς ένα σχέδιο αυτονομίας, ο Πούτιν έφερε τη χώρα αντιμέτωπη με τον εαυτό της, αναγκάζοντάς την να αναγνωρίσει ότι, αν αφεθεί στην τύχη της, καθίσταται άνευ σημασίας, σε σημείο που να διακυβεύεται ακόμη και η ικανότητά της να κάνει κακό.
Προτεραιότητα της ρωσικής ηγεσίας είναι τώρα να στρέψει τις Ηνωμένες Πολιτείες στο πλευρό της Μόσχας. Η Ευρώπη θα ακολουθήσει, πιστεύουν οι ηγέτες του Κρεμλίνου, διότι δεν έχουν αντιληφθεί τις βαθιές αλλαγές που επέφερε ο πόλεμος κατά της Ουκρανίας στην Ευρώπη. Στα μάτια τους, το λάθος του Πούτιν είναι ότι προσπάθησε να επιβληθεί τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ευρώπη. Ωστόσο, το παράδειγμα του 1943-1945 δείχνει ότι η Μόσχα μπορεί να επεκτείνει την κυριαρχία της στην Ευρώπη μόνο όταν έχει την Ουάσιγκτον στο πλευρό της. Ο Στάλιν το κατάλαβε αυτό πριν ο “ίλιγγος της επιτυχίας” θολώσει την κρίση του.
Η ιδέα των Ρώσων παραπληροφορητών είναι επομένως να κάνουν τις Ηνωμένες Πολιτείες να νοσταλγήσουν μια αναδημιουργία της σοβιετοαμερικανικής συγκυριαρχίας. Προβάλλονται διάφορα επιχειρήματα για να ενθαρρυνθεί η Ουάσινγκτον να άρει τις κυρώσεις και να ασχοληθεί με το έργο της αναγέννησης της ρωσικής ισχύος. Το πρώτο είναι γνωστό, και το διατυμπανίζουν εδώ και χρόνια οι Ρώσοι πράκτορες επιρροής και οι απατεώνες τους και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Η Ρωσία δεν πρέπει να ριχτεί στην αγκαλιά της Κίνας. Αυτό το θέμα επαναλαμβάνεται στις ανταλλαγές στο μυστικό κανάλι, επειδή οι Ρώσοι γνωρίζουν πόσο ευαίσθητοι είναι οι Αμερικανοί σε αυτό: “Όσον αφορά το θέμα της εμβάθυνσης των σχέσεων της Ρωσίας με την Κίνα, η πλήρης διακοπή των δεσμών μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου ήταν μη ρεαλιστική. Ωστόσο, θα πρέπει να καταβληθούν προσπάθειες για να περιοριστεί η έκταση αυτής της σχέσης”, εκμυστηρεύεται ο Αμερικανός συνομιλητής που επικαλούνται οι Moscow Times.
Εκβιασμός με χάος
Αλλά αυτό το επιχείρημα επισκιάζεται πλέον από ένα δεύτερο: αν η Ρωσία δεν κερδίσει στην Ουκρανία, το καθεστώς Πούτιν θα καταρρεύσει και θα επικρατήσει χάος, από το οποίο έχουμε ήδη μια πρόγευση με την πορεία του Πριγκόζιν προς τη Μόσχα. Και σε περίπτωση διάλυσης της Ρωσικής Ομοσπονδίας, τι θα συμβεί με τα πολλά πυρηνικά όπλα που είναι αποθηκευμένα στο ρωσικό έδαφος; Αυτό το θέμα είχε ήδη λειτουργήσει θαυμάσια το 1991, όταν η Δύση, φοβούμενη το χάος, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να κρατήσει το κεφάλι του Γκορμπατσόφ πάνω από το νερό και να αποτρέψει τα έθνη της ΕΣΣΔ από το να διακηρύξουν την ανεξαρτησία τους. Αλλά και εδώ, η ιστορία πηγαίνει πολύ πιο πίσω.
Στην πρώτη του συνέντευξη με τον Γάλλο πρέσβη Joseph Noulens στις 18 Δεκεμβρίου 1917, ο Τρότσκι είχε ένα ισχυρό επιχείρημα για να ενδιαφέρει τη Γαλλία η επιβίωση του μπολσεβίκικου καθεστώτος: “Σε κάθε περίπτωση, αν υποκύψουμε, η Ρωσία είναι καταδικασμένη σε αναρχία για δέκα χρόνια και οι Γερμανοί θα γίνουν οι αφέντες της “1 . Ταυτόχρονα, οι Μπολσεβίκοι έπειθαν τους Γερμανούς ότι ήταν προς το συμφέρον τους να στηρίξουν το καθεστώς του Λένιν, διαφορετικά οι χώρες της Αντάντ θα εκμεταλλεύονταν το ρωσικό χάος για να εγκαταστήσουν στην εξουσία έναν λευκό στρατηγό που θα τους ευνοούσε! Σήμερα, όπως είδαμε, προβάλλουν την απειλή μιας σινορωσικής συμμαχίας. Από τις πρώτες ημέρες του μπολσεβίκικου καθεστώτος, οι ηγέτες του Κρεμλίνου χρησιμοποίησαν αριστοτεχνικά το ρωσικό χάος για να χειραγωγήσουν τη Δύση. Τον Μάρτιο του 1953, αντί να χαρούν με τον θάνατο του Στάλιν, οι δυτικοί διπλωμάτες πανικοβλήθηκαν… στην ιδέα της πτώσης του ισχυρού άνδρα.
Ο Γάλλος πρέσβης Λουί Ζοξέ έγραψε σε ένα μήνυμα με ημερομηνία 4 Μαρτίου 1953: “Στο βαθμό που μόνο ένας ισχυρός άνδρας ήταν ικανός να επιβάλει μετριοπάθεια και να δεχτεί ακόμη και ορισμένες οπισθοδρομήσεις, στο βαθμό που η μικρή ομάδα ανδρών που πρόκειται να αναλάβει την εξουσία θα πρέπει να επιβληθεί, μπορούμε να παραδεχτούμε ότι η κατάσταση που δημιουργήθηκε από το θάνατο του Στάλιν προοιωνίζεται δύσκολες στιγμές ”
2 . Ο επικεφαλής του Υπουργείου Εξωτερικών Άντονι Ίντεν δεν ανησυχούσε λιγότερο, πιστεύοντας όπως πολλοί άλλοι ότι ο Στάλιν ασκούσε μια εξισορροπητική επιρροή που θα έλειπε από τους διαδόχους του
3 . Ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ δήλωσε ότι ήταν πεπεισμένος από προσωπική εμπειρία ότι, αν ο Στάλιν είχε ελεύθερα χέρια μετά τον πόλεμο, η Ρωσία θα επεδίωκε πιο ειρηνικές και κανονικές σχέσεις με τον κόσμο4 . Η CIA πίστευε ότι θα ήταν επικίνδυνο να θεωρηθεί δεδομένο ότι οι διάδοχοι του Στάλιν θα είχαν τη σύνεση του, το σεβασμό του για το δυναμικό ισχύος των Ηνωμένων Πολιτειών ή τον έλεγχο όλων των πρακτόρων της ΕΣΣΔ5 . Όλα αυτά τα προηγούμενα θα πρέπει να μας κάνουν να σκεφτούμε δύο φορές πριν δεχτούμε ως αυτονόητους τους ισχυρισμούς για τους κινδύνους που συνεπάγεται η πτώση του ισχυρού άνδρα στη Ρωσία.
Τελευταία, το θέμα της αποκαλυπτικής κατάρρευσης της Ρωσίας σε περίπτωση στρατιωτικής ήττας έχει γίνει ο υποχρεωτικός κοινός τόπος όλων σχεδόν των εμπειρογνωμόνων, Ρώσων του κατεστημένου, θεωρητικά αντι-Πούτιν Ρώσων της διασποράς και δυτικών παρατηρητών με τάση να επηρεάζονται από ρωσικές αναλύσεις, ακόμη και όταν οι εν λόγω παρατηρητές είναι επικριτικοί απέναντι στις πολιτικές του Πούτιν. Η ρωσική διασπορά είναι ιδιαίτερα κινητοποιημένη.
Η Tatiana Stanovaya, εμπειρογνώμονας του Carnegie Fund, γράφει στο Foreign Affairs: “Η ανταρσία του Prigozhin έχει ωθήσει την κατάσταση στα άκρα και θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για την ανάδυση ενός πιο ριζοσπαστικοποιημένου, πολεμοκάπηλου και αδίστακτου κράτους. … Η τάξη που έχει οικοδομήσει ο Πούτιν θα γίνει πιο ακατάστατη και ο κόσμος θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια πιο επικίνδυνη και απρόβλεπτη Ρωσία”. Ο σημαίνων αρθρογράφος Ντέιβιντ Ιγνάτιους συμμερίζεται την άποψή της: “Μέσα στον αποπροσανατολισμό τους, οι Ρώσοι αναζητούν την τάξη και τη νίκη.
Σύμφωνα με εμπιστευτικές δημοσκοπήσεις που επικαλείται η Στανόβαγια, οι Ρώσοι υποστηρίζουν τον Πούτιν πιο έντονα από ό,τι πριν από τον πόλεμο, είναι πιο θυμωμένοι με τη Δύση και εκφράζουν ισχυρή υποστήριξη για τα στρατεύματά τους. Η εσωτερική αταξία της Ρωσίας θέτει ένα σοβαρό δίλημμα για τον Πούτιν, αλλά είναι επίσης πολύ επικίνδυνη για τη Δύση. “6 Η Ρωσία λοιπόν μας απειλεί τόσο με απολυταρχία όσο και με χάος και ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε αυτά τα αποκαλυπτικά σενάρια είναι να παραδώσουμε την Ουκρανία. Σημειώστε τη χρήση των λεγόμενων δημοσκοπήσεων στη Ρωσία, οι οποίες, εμπιστευτικές ή μη, είναι απλώς δείκτες της βούλησης του Κρεμλίνου. Το Κρεμλίνο είναι δεξιοτέχνης στη χειραγώγηση της κοινωνιολογίας ως εργαλείο επηρεασμού των Δυτικών.
Πριν προχωρήσουμε στο δεύτερο μέρος του ψυχολογικού πολέμου του Κρεμλίνου, ας αποδώσουμε το δίκαιο στην παράλογη φοβία της Δύσης απέναντι στο ρωσικό χάος. Η αποσύνθεση της Ρωσίας για την οποία ακούμε τόσα πολλά είναι εξαιρετικά απίθανο να συμβεί (η μόνη περιοχή που είναι πιθανό να αποσταθεροποιηθεί είναι ο Βόρειος Καύκασος). Ο ρωσικός πληθυσμός έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό αδράνειας και μοιρολατρίας που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα ξεκινήσει εμφύλιο πόλεμο. Αρκεί να δει κανείς τον τρόπο με τον οποίο οι κινητοποιημένοι επιτρέπουν να οδηγηθούν πειθήνια στο σφαγείο σε έναν παράλογο πόλεμο. Σε περίπτωση πτώσης του Πούτιν, μπορούμε να περιμένουμε πόλεμο συμμοριών, “μια μεγάλη εγκληματική αναδιανομή της ιδιοκτησίας”, όπως το θέτει ο οικονομολόγος Ιγκόρ Λίπσιτς.
Μπορούμε να περιμένουμε μια κατάρρευση του νόμου και της τάξης, με όλους τους κατάδικους που αποφυλακίστηκαν από τον Πριγκόζιν και τον αριθμό των αστυνομικών να πέφτει κατακόρυφα. Αλλά η πορεία του Πριγκόζιν προς τη Μόσχα πρέπει να ερμηνευτεί σωστά. Δείχνει ότι, σε αντίθεση με όλη τη διαφημιστική εκστρατεία και τις ψεύτικες δημοσκοπήσεις, ο πόλεμος δεν ενθάρρυνε τους Ρώσους να συσπειρωθούν γύρω από τον Πούτιν. Σε περίπτωση κρίσης στην κορυφή, ο Πούτιν θα εγκαταλειφθεί από όλους, συμπεριλαμβανομένων των siloviki, όπως ακριβώς έγινε με τον Νικόλαο Β’ τον Μάρτιο του 1917.
Πάνω απ’ όλα, δείχνει ότι οι Ρώσοι, απογοητευμένοι από τον Πούτιν, αναζητούν ήδη έναν νέο ισχυρό άνδρα, και πολλοί από αυτούς ήταν έτοιμοι να ακολουθήσουν τον Πριγκόζιν – όπως στον όμορφο μύθο του Λα Φοντέν ” Οι βάτραχοι που ζητούν βασιλιά “: “Αυτός που νόμιζαν ότι ήταν ένας νέος γίγαντας./Αλλά ήταν ένας κορμός […] Δώστε μας, είπαν αυτοί οι άνθρωποι, έναν βασιλιά που να συγκινεί”. Μια τέτοια ψυχική κατάσταση καθιστά τον εμφύλιο πόλεμο απίθανο. Μόλις οι ελίτ συμφωνήσουν σε έναν νέο ηγέτη, οι Ρώσοι, που έχουν συντριβεί στην υποταγή από 70 χρόνια σοβιετισμού και 23 χρόνια πουτινισμού, θα σταθούν προσοχή μπροστά του.
Αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο η Δύση θα πρέπει να ενθαρρύνει αυτή την αναβίωση της ρωσικής απολυταρχίας με το πρόσχημα της “σταθερότητας”. Η εμπειρία του πουτινισμού θα έπρεπε να μας έχει διδάξει ότι τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από έναν ανεξέλεγκτο απολυταρχικό με πυρηνικά όπλα. Η Ρωσία ήταν χαοτική από το 1917 έως το 1919. Ήταν πολύ απασχολημένη με την εγκαθίδρυση δικτατορίας στο έδαφός της για να κάνει σοβαρή ζημιά στη Δύση. Αλλά μόλις οι Μπολσεβίκοι θριάμβευσαν επί των λευκών στρατών και εγκαθίδρυσαν την τυραννία τους στη χώρα την άνοιξη του 1920, βρίσκουμε τον Κόκκινο Στρατό στις πύλες της Βαρσοβίας και τον Λένιν απασχολημένο με την αποσταθεροποίηση της Κεντρικής Ευρώπης και της Γερμανίας.
Σε περίπτωση χάους στη Ρωσία, η καλύτερη πολιτική είναι αυτή του cordon sanitaire, που υποστήριξε ο Κλεμανσώ στις 11 Δεκεμβρίου 1919, όταν η αποτυχία των Λευκών Στρατών ήταν προφανής: “περικυκλώστε τη Ρωσία με συρματοπλέγματα” για να την αποτρέψετε από το να κάνει κακό στον έξω κόσμο, “και περιμένετε “7 . Τον Ιανουάριο του 1918, ο Γάλλος διπλωμάτης Louis de Robien ήταν της γνώμης ότι η τάξη θα αποκατασταθεί στη Ρωσία “από τους ξένους, αφού έχει αποδειχθεί ότι οι Ρώσοι ξέρουν μόνο να καταστρέφουν “8 . Στους μήνες που ακολούθησαν, οι Δυτικοί πείστηκαν ότι ήταν καλύτερα να μην αναμειγνύονται στις ρωσικές υποθέσεις, καθώς δεν μπορούσαν να βρουν αξιόπιστους και ικανούς εταίρους.
Το μάθημα αυτό ισχύει ακόμη και σήμερα. Ο καλύτερος τρόπος για να θεραπευτεί η “αντιδυτική παράνοια που αποτελεί εδώ και καιρό τον πειρασμό των ηγετών της Ρωσίας” (παραθέτοντας τα λόγια του πρώην Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί) είναι να παραμείνουμε σταθεροί και να αρνηθούμε να υποκύψουμε στο Κρεμλίνο σε όλα τα ζητήματα, αντίθετα με ό,τι άφησε να εννοηθεί ο Σαρκοζί στην πρόσφατη συνέντευξή του στη Le Figaro, μια ανθολογία των θεμάτων της ρωσικής παραπληροφόρησης. Να αφήσει τη Ρωσία να βράσει στο ζουμί της, εμποδίζοντας το Κρεμλίνο να κάνει κακό εκτός των συνόρων της. Η απομόνωση των αρρώστων και η δίαιτά τους είναι συχνά η καλύτερη θεραπεία.
Ας επωφεληθούμε από το γεγονός ότι ο Πούτιν έχει κάνει τη δουλειά για εμάς. Αντί να επιτρέπουμε στο Κρεμλίνο να προβάλλει τον φόβο στο εξωτερικό προβάλλοντας την πυρηνική απειλή, ας βελτιώσουμε την πυραυλική μας άμυνα. Και αν πραγματικά επικρατεί χάος στη Ρωσία, σε σημείο που ο κίνδυνος ανεξέλεγκτης διάδοσης των πυρηνικών όπλων να γίνεται πραγματικός, είναι πιο ορθολογικό να σκεφτούμε τρόπους, στρατιωτικούς και άλλους, για να ασφαλίσουμε τις πυρηνικές εγκαταστάσεις παρά να προσπαθήσουμε να αναδημιουργήσουμε μια ισχυρή δύναμη στη Μόσχα που θα χρησιμοποιήσει και πάλι τα πυρηνικά όπλα ως μέσο εκφοβισμού.
Με αυτόν τον ενορχηστρωμένο εκβιασμό του χάους το Κρεμλίνο θέλει να διασφαλίσει ότι η Δύση θα απαγορεύσει στους Ουκρανούς να νικήσουν τη Ρωσία. Το θέμα του χάους ενισχύεται από εκείνο της δήθεν επικίνδυνης εθνικιστικής αντίδρασης στη Ρωσία, εάν τα ρωσικά στρατεύματα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα κατεχόμενα ουκρανικά εδάφη. Και εδώ, τα ιστορικά προηγούμενα λένε μια διαφορετική ιστορία. Η απόσυρση των στρατευμάτων από το Αφγανιστάν το 1989 έγινε δεκτή με ανακούφιση στη Ρωσία, όπως και η συμβιβαστική ειρήνη με την Τσετσενία το 1996. Το ίδιο είναι πιθανό να συμβεί αν η Ρωσία εκκενώσει τις κατεχόμενες περιοχές της Ουκρανίας.
Η αποθάρρυνση της Ουκρανίας
Σήμερα, οι άνδρες του Κρεμλίνου εξακολουθούν να τρέφουν την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να επιτύχουν τους αρχικούς τους στόχους στην Ουκρανία. Ο πόλεμος φθοράς υπό την ηγεσία της Μόσχας είναι ένα Κατίν σε αργή κίνηση, που επιδιώκει τον ίδιο στόχο με την εκτέλεση των Πολωνών αξιωματικών την άνοιξη του 1940: να καταστρέψει τα στελέχη της ανεξάρτητης Πολωνίας (σήμερα Ουκρανία). Οι Ρώσοι ηγέτες πιστεύουν ότι κατάφεραν να πείσουν τη Δύση να αποτρέψει τη νίκη της Ουκρανίας.
Ενώ ανησυχούσαν έντονα την άνοιξη, η θεία έκπληξη γι’ αυτούς ήταν το γεγονός ότι η Δύση απέφυγε να προμηθεύσει το Κίεβο με επαρκή οπλισμό για να εξασφαλίσει τη νίκη του ουκρανικού στρατού στην αντεπίθεσή του το καλοκαίρι. Αισθάνονται ότι ήρθε η ώρα να εκμεταλλευτούν την κατανοητή πικρία των Ουκρανών, οι οποίοι αναγκάζονται να πολεμήσουν με δεμένες τις γροθιές και τα πόδια εναντίον ενός αντιπάλου στον οποίο η Δύση έχει παραχωρήσει το μονοπώλιο της κλιμάκωσης, – και να περάσουν στη φάση 2 του ψυχολογικού τους πολέμου, υποδαυλίζοντας στην Ουκρανία τη φλόγα του αισθήματος προδοσίας από τους δυτικούς “εταίρους” για να ανοίξουν το δρόμο για μια πολιτική κρίση που θα κατακλύσει καμουφλαρισμένους φιλορώσους στην εξουσία στο Κίεβο.
Έχουμε ήδη αναφερθεί στα δημοσιεύματα που αναδεικνύουν τις λεγόμενες μυστικές συνομιλίες μεταξύ Αμερικανών και Ρώσων απεσταλμένων. Η σύγκλιση μεταξύ αυτών των “διαρροών” και ενός πλήθους άρθρων που εμφανίζονται στον αμερικανικό Τύπο και επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά ότι οι Ουκρανοί δεν θα μπορέσουν να ανακαταλάβουν τα κατεχόμενα εδάφη, παρ’ όλη τη στρατιωτική βοήθεια που τους παρέχει η Δύση, μοιάζει έντονα με μια κοινή επιχείρηση που ενορχηστρώθηκε από το κόμμα του κατευνασμού και τα δίκτυα των Κρεμλινοφίλων που κινητοποιήθηκαν στη Δύση.
Ο καθηγητής Valery Solovey, του οποίου τα βίντεο στο YouTube είναι πολύ δημοφιλή στην Ουκρανία, έχει τη θέση του σε αυτό το σχήμα. Εδώ και χρόνια, ο Solovey έχει τη δυνατότητα να επιδίδεται ατιμώρητα σε επικρίσεις κατά του Πούτιν εκατό φορές πιο καταστροφικές από εκείνες του Navalny. Ως εκ τούτου, εκπληρώνει μια σημαντική λειτουργία στο ρωσικό κατεστημένο.
Τουλάχιστον από το 2019, διαδίδει τη θεωρία ότι ο Πούτιν βρίσκεται με το ένα πόδι στον τάφο και ότι θα τον διαδεχθεί μια ομάδα πολύ καλών ανθρώπων, τσεκιστών και τεχνοκρατών, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου: το συμπέρασμα είναι ότι οι παραχωρήσεις που έγιναν στη Μόσχα δεν θα έχουν καμία σημασία, αφού οδεύουμε προς την επικείμενη αποπουτινικοποίηση. Τελευταία, ο σκοτεινός του ρόλος έχει γίνει πιο εμφανής: είναι σαφές ότι πρέπει να ενισχύσει την πεποίθηση στην Ουκρανία για τη θέση ότι οι Ουκρανοί πρόκειται να εγκαταλειφθούν από τους Αμερικανούς υπέρ της παλιάς, άνετης ρωσοαμερικανικής σχέσης που υπήρχε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ο Solovey επιμένει ότι οι επαφές μεταξύ Ρώσων και Αμερικανών αυξάνονται, με Ρώσους συνομιλητές μεταξύ των οποίων ο Patrushev, ο Chemezov και ο Abramovich.
Κατά την άποψή του, η Δύση δεν θα ήθελε τίποτα καλύτερο από το να έρθει σε συμφωνία με έναν συνασπισμό σιλόβικων και τεχνοκρατών, αρκεί να μην περιλαμβάνουν προσωπικότητες που εμπλέκονται στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο. Αυτοί θα πρέπει να αρκεστούν στο να παραμείνουν στο παρασκήνιο. Η Ρωσία θα θέσει την άρση των κυρώσεων ως προϋπόθεση για την καταβολή αποζημιώσεων στην Ουκρανία. “Εάν οι υπερβολικές ελπίδες που εναποτίθενται στην ουκρανική αντεπίθεση διαψευστούν, η Δύση θα ασκήσει πίεση στο Κίεβο για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις”.
Προς επίρρωση της θέσης του, ο Solovey υποστηρίζει ότι οι Αμερικανοί, οι οποίοι τον Σεπτέμβριο του 2022 ήταν αποφασισμένοι να επιφέρουν μια ηχηρή στρατιωτική ήττα στη Ρωσία, άλλαξαν την πολιτική τους ήδη από τον Νοέμβριο, όπως έγινε σαφές όταν ένας πύραυλος έπεσε σε πολωνικό έδαφος. “Εάν οι Αμερικανοί είχαν συγκαλέσει αμέσως μια σύνοδο του ΝΑΤΟ για να συζητήσουν την εφαρμογή του άρθρου 5, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι [ρωσικές] στρατιωτικές επιχειρήσεις θα είχαν τερματιστεί αμέσως και ο πρόεδρος Πούτιν θα είχε εκδιωχθεί από το αξίωμα. Το μόνο που θα χρειαζόταν ήταν να δείξει το ΝΑΤΟ ότι προτίθεται να λάβει σοβαρά υπόψη του αυτό το περιστατικό. […] Έτσι, για πρώτη φορά, οι Αμερικανοί έδειξαν ξεκάθαρα ότι είχαν παραιτηθεί από το να προκαλέσουν μια στρατηγική ήττα στη Ρωσία. Αυτό που ακολούθησε απλώς επιβεβαίωσε στους Ρώσους ηγέτες ότι οι Αμερικανοί ήταν πολύ πιο διστακτικοί απ’ ό,τι πίστευαν τον Σεπτέμβριο”.
Έγινε σαφές, συνέχισε ο Solovey, ότι οι Αμερικανοί είχαν στραφεί σε “μια πολιτική περιορισμού της Ρωσίας και ότι ήθελαν μια ειρήνη που θα γλίτωνε το Κρεμλίνο”. Ως αποτέλεσμα, παραδίδουν παλιά όπλα στους Ουκρανούς και αποτελεσματικά συστήματα, όπως το Himars, παρέχονται μόνο αποσπασματικά. “Αν αυτά τα συστήματα υψηλής τεχνολογίας είχαν χορηγηθεί σε μεγαλύτερες ποσότητες, η καλοκαιρινή επίθεση της Ουκρανίας θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματική, ακόμη και χωρίς αεροπορική υπεροχή”. Οι Αμερικανοί φοβόντουσαν το ρωσικό χάος. Φοβόντουσαν “να ρίξουν τη Ρωσία στην αγκαλιά του Πεκίνου”, ενώ η Ρωσία, επισημαίνει ο Solovey, “μπορεί να γίνει ο στρατηγικός εταίρος, αν όχι ο σύμμαχος, των Ηνωμένων Πολιτειών, νωρίτερα απ’ ό,τι νομίζουμε”.
Επιπλέον, συνεχίζει ο Solovey, αποστάζοντας το δηλητήριό του σταγόνα προς σταγόνα, οι Αμερικανοί, παρά τη φιλοουκρανική ρητορική τους, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους Ρώσους από τους Ουκρανούς: στα μάτια τους, οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί είναι βάρβαροι που ξεσκίζουν ο ένας τον άλλον πάνω στα άκρα του πολιτισμένου κόσμου. Όσο για τις ευρωπαϊκές χώρες, “ορισμένες από αυτές δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να νικήσει η Ουκρανία”. Αυτές είναι οι χώρες της “παλιάς Ευρώπης”, που δεν θέλουν να δουν το βάρος της “νέας Ευρώπης” να ενισχύεται από την Ουκρανία. Οι Ουκρανοί έκαναν λάθος που πίστεψαν στη μαζική στρατιωτική βοήθεια της Δύσης. Δεν θα μπορέσουν να αρπάξουν τη νίκη. “Η Ουκρανία θα εξαντληθεί δημογραφικά ταχύτερα από τη Ρωσία”. Και ο Solovey συνεχίζει: “Η Δύση δεν πιστεύει στην επιτυχία της ουκρανικής αντεπίθεσης”. Ακόμα καλύτερα, “η Δύση δεν έχει καμία πρόθεση να διαλύσει το καθεστώς του Πούτιν […] γι’ αυτήν, το πιο σημαντικό πράγμα είναι να μην υπάρξει χάος στη Ρωσία και τα πυρηνικά όπλα να βρίσκονται υπό τον έλεγχο της κεντρικής δύναμης […] η Δύση ενδιαφέρεται μόνο για τη σταθερότητα και θα ασχοληθεί μόνο με εκείνους που φαίνονται ικανοί να αποτρέψουν το χάος”.
Ο στόχος της Ουάσιγκτον είναι να αποδυναμώσει το ρωσικό καθεστώς, διατηρώντας το παράλληλα στην επιφάνεια. Είναι οι Ουκρανοί τους οποίους οι Αμερικανοί θυσιάζουν κυνικά για να επιτύχουν τον πρώτο στόχο.
Στη ρωσική τηλεόραση ακούμε νέες “νότες”, οι οποίες κάνουν ακόμη πιο εμφανή τη συμμετοχή του Solovey στην προπαγανδιστική μηχανή του Κρεμλίνου, ο Solovey παίζει σε ένα πιο ύπουλο επίπεδο. Ενώ η οικογένεια Solovyov /Skabeeva συνήθιζε να φλυαρεί ότι η Δύση δεν αρνείται τίποτα στην Ουκρανία, ο συνταγματάρχης Khodaryonok επισήμανε πρόσφατα στον αέρα ότι από τα 500 Himars που παρήγαγαν οι ΗΠΑ, περίπου είκοσι [στην πραγματικότητα μόνο 34] έχουν παραδοθεί στην Ουκρανία. Από τους 700 εκτοξευτές πολλαπλών πυραύλων M-270 που διαθέτουν οι χώρες του ΝΑΤΟ, 15 έχουν παραδοθεί στην Ουκρανία. Οι Αμερικανοί διαθέτουν 500 άρματα μάχης Abrams και δεν έχουν παραδώσει ούτε ένα στην Ουκρανία. Έχουν ανακοινώσει την πρόθεσή τους να παραδώσουν επτά το φθινόπωρο [στην πραγματικότητα 31], και ακόμη μια απαρχαιωμένη έκδοση, επισημαίνει με ευχαρίστηση ο Khodarionok, προσποιούμενος ότι συμπάσχει με τους Ουκρανούς. “Οι Ουκρανοί εξαρτώνται πλήρως από αυτές τις παραδόσεις από τις δυτικές χώρες. Αν σταματήσουν αυτές οι προμήθειες, ο πόλεμος θα τελειώσει”.
Όπως είδαμε, ένας από τους στόχους των συστηματικών διαρροών σχετικά με τα μυστικά κανάλια είναι να πειστούν οι Ουκρανοί ότι οι Αμερικανοί θα έρθουν σε συμφωνία με τους Ρώσους πίσω από την πλάτη τους, όπως έκαναν ο Στάλιν και ο Ρούσβελτ με τους Πολωνούς. Ο επικεφαλής της Ρωσικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Εξωτερικού, Σεργκέι Ναρίσκιν, μόλις επιβεβαίωσε ότι συνεχίζονται οι “σπάνιες, αλλά τακτικές” διαβουλεύσεις μεταξύ της SVR και της CIA. Οι επικεφαλής αυτών των υπηρεσιών πληροφοριών “συζήτησαν τι πρέπει να γίνει με την Ουκρανία”.
Ο Ναρίσκιν αφήνει επίσης να εννοηθεί ότι “μόλις η Ρωσία επιτύχει τους στόχους της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης” στην Ουκρανία, οι Αμερικανοί θα επιστρέψουν στις συνηθισμένες δουλειές τους – όπως ακριβώς αρέσκεται να επαναλαμβάνει ο Σολοβέι ότι οι Ευρωπαίοι θα σπεύσουν να επιστρέψουν στη ρωσική αγορά, μόλις διευθετηθεί το ουκρανικό ζήτημα.
Το δεύτερο μέρος του σχεδίου είναι να καταδειχθεί η δύναμη του φιλορωσικού λόμπι και του κόμματος των δυτικών κατευναστών που κινητοποίησε το Κρεμλίνο για το σκοπό αυτό στη Δύση. Εξ ου και ο καταιγισμός δημοσιευμάτων και συνεντεύξεων στα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Ανώνυμες πηγές αναφέρουν διαφωνίες μεταξύ του αμερικανικού στρατού και της ουκρανικής διοίκησης. Μας λένε ότι αξιωματούχοι των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών δεν πιστεύουν πλέον στη νίκη της ουκρανικής αντεπίθεσης.
Ο Stian Jenssen, επιτελάρχης του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ, προτείνει ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να ενταχθεί στη Συμμαχία αν παραχωρούσε εδάφη στη Ρωσία. Ο Σαρκοζί προτείνει τη διοργάνωση ενός νέου δημοψηφίσματος “αδιαμφισβήτητου, δηλαδή οργανωμένου υπό τον αυστηρό έλεγχο της διεθνούς κοινότητας” στην Κριμαία, υιοθετώντας μια πρωτοβουλία που διατύπωσε στις 11 Ιουνίου η Μαργκαρίτα Σιμονιάν, η φωνή του Κρεμλίνου: ένα δημοψήφισμα που θα είναι τόσο αξιόπιστο όσο και οι εκλογές που οργάνωσε ο Στάλιν το 1946 στις μελλοντικές Λαϊκές Δημοκρατίες, με τα αποτελέσματα που επιθυμούν οι αρχές να λαμβάνονται με τις ίδιες μεθόδους, δηλ. δηλ. συστηματική καταστολή των αντιπάλων, καθεστώς τρομοκρατίας, εκτοπίσεις, προπαγανδιστικά χτυπήματα, διαφθορά κ.λπ. Σε αυτό το πνεύμα ο Πάπας Φραγκίσκος βρίσκεται στην κορυφή της λίστας. Δεν ήξερε καλύτερα από το να υμνεί τον ρωσικό ιμπεριαλισμό ενώπιον των νεαρών πιστών της Αγίας Πετρούπολης: “Είστε οι κληρονόμοι της Μεγάλης Ρωσίας, μην ξεχνάτε ποτέ αυτή την κληρονομιά*”. *
Είναι τέτοια η γιγαντιαία ψυχολογική πολεμική μηχανή που έχει αναπτυχθεί στη Ρωσία, που τόσο οι Δυτικοί όσο και οι Ουκρανοί πρέπει να το γνωρίζουν. Μόλις γίνουν κατανοητοί οι στόχοι και ο τρόπος δράσης του Κρεμλίνου, το παιχνίδι μπορεί να κερδηθεί. Και στο πεδίο της μάχης.
