Ενώ οι σχέσεις της Ρωσίας με τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης έχουν αναλυθεί εκτενώς, λιγότερη προσοχή έχει δοθεί στις σχέσεις της Ρωσίας με τα ακροαριστερά κόμματα. Η μελέτη αυτή προσπαθεί να καλύψει αυτό κενό. Δείτε εδώ.
Η οικονομική κρίση του 2008 και τα μέτρα λιτότητας που την ακολούθησαν είχαν ως συνέπεια να επανακάμψουν ή να προκύψουν ακραία αριστερά και δεξιά κόμματα, αν και για διαφορετικούς λόγους. Η άνοδος των ακροαριστερών κομμάτων ήταν σημαντική αν αναλογιστούμε ότι το 2009 η ομάδα των κομμάτων αυτών στο Ευρωκοινοβούλιο αποτελούσαν μόνο το 4,6% των Ευρωβουλευτών, ενώ το 2014 το ποσοστό αυτό έφτασε το 6,9%. Αν δούμε τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών σε κάθε χώρα θα παρατηρήσουμε ότι τα κόμματα αυτά ανέβασαν τα ποσοστά τους στο 150%. Δείτε εδώ.
Αν και εκλογικά φαινόμενα όπως η μετεωρική άνοδος προς την εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και των Ποδέμος στην Ισπανία είναι σπάνια, η ακροαριστερά είναι, πια, σημαντικός παίκτης στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση στην Ελλάδα και ο αρχηγός του Αλέξης Τσίπρας διετέλεσε και αρχηγός της αντίστοιχης ομάδας του Ευρωκοινοβουλίου. Το Die Linke είναι πολύ δυνατό στην Ανατολική Γερμανία και μάλιστα το 2014 κατάφερε να εκλέξει τον πρώτο πρωθυπουργό περιφέρειας στις εκλογές της Θουριγγίας. Το ΑΚΕΛ στην Κύπρο είχε ποσοστά στο 30% στις προηγούμενες εκλογές και μάλιστα είχε θητεία ως κυβερνητική δύναμη, ενώ το Σιν Φείν είναι σταθερά το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα στην Ιρλανδία και σημαντικός παράγοντας για χρόνια.
Παραδοσιακά φαίνεται ότι τα κόμματα της άκρας αριστεράς είναι πιο εύκολο να συνεργαστούν μεταξύ τους στη βάση της ιδεολογικής τους συγγένειας από ό,τι τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης. Έτσι, κατάφεραν να διατηρήσουν έναν εκλογικό συνασπισμό στην Ευρωβουλή το διάστημα 2009-2014 με 19 κόμματα από 14 χώρες. Αντιθέτως, η προσπάθεια των ακροδεξιών κομμάτων να δημιουργήσουν ομπρέλα κομμάτων διήρκεσε μόνον ένα χρόνο. Δείτε εδώ.
Το σημερινό φαινόμενο της ανόδου της ακραίας αριστεράς προέκυψε μέσα από, σχεδόν, δυο δεκαετίες εξέλιξης. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης τα περισσότερα κόμματα της Ευρώπης που ανήκαν στην άκρα αριστερά (με εξαίρεση την Ελλάδα, την Κύπρο και την Τσεχία) έκαναν μια στρατηγική στροφή προς τη νέα αριστερά. Εγκατέλειψαν, στις περισσότερες περιπτώσεις, το παραδοσιακό δόγμα του Μαρξισμού – Λενινισμού και υιοθέτησαν μια νέα θεωρία που συνδύαζε την οικολογία και μια ιδεολογία νεολαικϊσμού που αποδείχθηκε ικανή να κινητοποιήσει της μάζες. Αυτή η στρατηγική είχε μακροπρόθεσμα αποτελέσματα καθώς, αργά αλλά σταθερά, τα κόμματα αυτά γνώρισαν εκλογική άνοδο.
Παλαιά και νέα δίκτυα συντρόφων
Η δεκαετία του 1990 σημαδεύτηκε από τη χαλάρωση των σχέσεων μεταξύ της Μόσχας με τους παλαιούς συντρόφους. Όμως η άνοδος του Βλαντιμίρ Πούτιν στην εξουσία την δεκαετία του 2000, σήμανε την αναθέρμανση των σχέσεων με τα κόμματα και τους συντρόφους που είχαν μπει πια σε «νέα καλούπια». Η χρησιμότητα αυτών των δικτύων για το Κρεμλίνο ήταν σημαντική καθώς παράλληλα μειωνόταν η εσωτερική απειλή από τα παλαιά κομμουνιστικά δίκτυα εντός της χώρας. Οι παλαιοί σύντροφοι μπορούσαν να βρεθούν λοιπόν από την Ουκρανία (δείτε εδώ) και χώρες του παλιού σοβιετικού μπλόκ μέχρι τα Μπααθικά κόμματα της Μέσης Ανατολής στην Συρία και το Ιράκ. Δείτε εδώ και εδώ και εδώ και εδώ.
Η νέα αυτή πραγματικότητα εμφορούνταν περισσότερο από πραγματισμό παρά από ιδεολογική συνέπεια και συνάφεια και παράλληλα συνοδεύτηκε από την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων. Οι Weiss και Pomerantzev επισημαίνουν ότι: «Αντίθετα με τον Ψυχρό Πόλεμο, όταν οι Σοβιετικοί υποστήριζαν υποχρεωτικά τα μαρξιστικά κόμματα, οι νέες συνθήκες που επικράτησαν έδωσαν τη δυνατότητα στο Κρεμλίνο να υποστηρίζει ακραία κόμματα όλων των αποχρώσεων». Δείτε εδώ.
Γενικότερα η Ρωσική επιρροή στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή διακρίνεται από «κύματα» που αντανακλούν τα Ρωσικά γεωπολιτικά συμφέροντα. Όπως διέκρινε το Political Capital Institute (δείτε εδώ), η φιλορωσική στάση ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη φάνηκε καθαρά μετά τις κρίσεις στην Γεωργία και την Ουκρανία ( Δείτε εδώ). Έτσι, ιδιαίτερα σε περιόδους διπλωματικής απομόνωσης, η Ρωσία βρίσκει συμμάχους εκτός των παραδοσιακών κόμματων τα οποία αντιστοίχως δείχνουν μια έντονη αντιδυτική και φιλορωσική στάση. Δείτε εδώ.
Η απόσχιση της Κριμέας απεδείχθη κομβικό σημείο για τα κόμματα της άκρας αριστεράς. Το Die Linke στην Γερμανία, το Πολωνικό Κόμμα “Δημοκρατική Αριστερή Συμμαχία” και το “Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος” ήταν ανεξάρτητοι παρατηρητές στο δημοψήφισμα για το μέλλον της Κριμέας μαζί με τους- θεωρητικά- πολιτικούς τους αντιπάλους: παρατηρητές από τα κόμματα της άκρας δεξιάς από την Ουγγαρία, την Γαλλία και την Αυστρία (δείτε εδώ). Η κοινή παρατήρησή τους ήταν ότι το δημοψήφισμα ήταν δίκαιο και νόμιμο, ενώ ορισμένα κόμματα όπως το Die Linke πήγαν ακόμα παρακάτω παρέχοντας βοήθεια στη Λαική Δημοκρατία του Ντόνετσκ. Δείτε εδώ.
Φαίνεται λοιπόν μια ανίερη συμμαχία μεταξύ ακροδεξιών κομμάτων και ακραίων αριστερών κομμάτων που είναι έτοιμα να υποστηρίξουν τις Ρωσικές θέσεις στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο, στο Συμβούλιο της Ευρώπης και σε άλλα Ευρωπαικά Φόρα (δείτε εδώ). Ο δε ΣΥΡΙΖΑ με τον λαικιστικό εταίρο του στη διακυβέρνηση, έκαναν αρκετές κινήσεις συνεννόησης με τη Ρωσία στις εξωτερικές σχέσεις, στην ενέργεια και στην άμυνα. Δείτε εδώ.
Οι δυο μεγαλύτεροι Ευρωπαικοί οργανισμοί ενώνοντας Κομμουνιστικά κόμματα, το “Κόμμα της Ευρωπαικής Αριστεράς” και ο εκπρόσωπός του στην Ευρωβουλή το “Κόμμα της Ενωμένης Αριστεράς” με την “Σκανδιναβική Πράσινη Αριστερά” όπως και η “Διεθνής Συμμαχία Κομμουνιστών και Εργατών” εξέφραζαν μια φιλορωσική στάση. Παρότι η στάση και η στρατηγική από κόμμα σε κόμμα και από θέμα σε θέμα διαφέρει, αυτοί οι οργανισμοί στο σύνολο τους εκφράζουν μια ξεκάθαρα φιλορωσική στάση στις δηλώσεις και την εκλογική τους συμπεριφορά. Ασφαλώς οι ιστορικοί δεσμοί έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις συμμαχίες αυτές.
Ένα μετασοβιετικό φόρουμ, στα πλαίσια της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ιδρύθηκε το 1998 από το “Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος” με τη συμμετοχή του “Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας” (δείτε εδώ). Σε μια συνάντηση που έγινε στη Λάρνακα της Κύπρου το 2014, οι συμμετέχοντες καταδίκασαν τόσο την βία και την τρομοκρατία της Ουκρανικής κυβέρνησης όσο και το ρόλο των Αμερικανών και Ευρωπαίων στην Ουκρανική κρίση χωρίς να κάνουν καμία δήλωση για το ρόλο της Ρωσίας (δείτε εδώ). Η κοινή δήλωση στο 16ο συνέδριο στο Εκουαδόρ καταδίκασε την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία ενώ το 17ο συνέδριο εξήρε τον ρόλο του Ασάντ στην υπεράσπιση της Συρίας.
Παρά τις δηλώσεις για αλληλεγγύη με την Ουκρανία και χαλαρή αποδοκιμασία της Ρωσικής επεμβατικότητας, το GUE/NGL στην Ευρωβουλή την περίοδο 2014-2015 ψήφιζε εναντίον διακηρύξεων και κοινών αποφάσεων των υπολοίπων κομμάτων. Μάλιστα στο 78% των κοινών αποφάσεων αυτών το GUE/NGL ψήφισε εναντίον θέσεων που ήταν αντίθετες στα Ρωσικά συμφέροντα (δείτε εδώ και στο τέλος του κειμένου Α). Όπως αναφέρθηκε, η υποστήριξη στο καθεστώς Ασάντ ήταν άλλη μια ομόφωνη απόφαση των κομμάτων αυτής της ομάδας, ιδιαίτερα σε ψηφίσματα που ανέφεραν ότι ο Μπασάρ Αλ Άσαντ ήταν υπεύθυνος για εγκλήματα πολέμου (δείτε εδώ). Ήταν μια ξεκάθαρη υποστήριξη της Ρωσικής εξωτερικής πολιτικής στη Συρία ιδιαίτερα την περίοδο όπου το Κρεμλίνο σχεδίαζε την άμεση επέμβασή του (δείτε εδώ). Βέβαια είναι δύσκολο να εξηγηθεί πώς θεωρητικά φιλειρηνικά, έστω ακραία αριστερά κόμματα, υποστηρίζουν το καθεστώς Ασάντ που διέπραξε εγκλήματα πολέμου στη χώρα του. Δείτε εδώ.
Γιατι η Ρωσία;
Είναι πρακτικά εύκολο να εξηγηθεί η φιλορωσική στάση των ακροδεξιών κομμάτων. Η Ρωσία είναι ένα αυταρχικό πολιτικό καθεστώς, προβάλει συνεχώς τις προσήλωση της στις οικογενειακές αρχές, το Χριστιανισμό και τα εθνικά συμφέροντα απέναντι στην οικονομία της αγοράς. Ουσιαστικά η Ρωσία προσφέρει ένα μοντέλο για τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης. Όμως είναι λιγότερο εύκολο να αντιληφθούμε πώς τα ριζοσπαστικά αριστερά κόμματα της Ευρώπης με κοσμική προσέγγιση στα θρησκευτικά ζητήματα και φιλειρηνική στάση υποστηρίζουν ένα «νέο-συντηρητικό» σύστημα που έχει ισχυρές αυταρχικές και σοβινιστικές τάσεις (δείτε εδώ). Ο πυρήνας των αρχών του Ρωσικού καθεστώτος, η οικογένεια και ο Χριστιανισμός, είναι σπανίως οι καθοδηγητικές αρχές των ριζοσπαστικών αριστερών κομμάτων.
Τι μπορεί να εξηγήσει τις τάσεις των κομμάτων αυτών και την αγάπη για τον Πούτιν; Οι λόγοι είναι πέντε:
- Τα υπολειπόμενα του δικτύου των συντρόφων μεταξύ των κομμουνιστικών κομμάτων και της Σοβιετικής Ένωσης, (όπως οι περιπτώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΚΕΛ και του Τσεχικού Κομμουνιστικού Κόμματος).
- Νέες διεθνείς δομές των ριζοσπαστικών κομμάτων όπως η Διεθνής των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων.
- Η αρχή ότι «ο εχθρός του εχθρού μου είναι σύμμαχος» κάνει ουσιαστικά την παγκοσμιοποίηση, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την φιλελεύθερη-καπιταλιστική Δύση φυσικούς εχθρούς των κομμάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς.
- Το μοντέλο στενού ελέγχου που επιβάλλει το Ρωσικό Κράτος στην οικονομία θέλγει τα αντικαπιταλιστικά κόμματα.
- Η καμπάνια παραπληροφόρησης του Κρεμλίνου φέρνει επιτυχώς θέματα όπως η Συρία, «η χούντα του Κιέβου» στην ατζέντα των κομμάτων αυτών.
Τα περισσότερα κόμματα της ριζοσπαστικής αριστεράς σπανίως πλέκουν το εγκώμιο του Βλαντιμίρ Πούτιν και του καθεστώτος του. Συνήθως υποστηρίζουν την ουδετερότητα, την ειρήνη και την αντιμετώπιση της Δυτικής παρεμβατικότητας. Η στρατηγική των κομμάτων αυτών διακρίνεται από μια αντιφατικότητα από τη μια πλευρά, ρητορικής έστω, ανάσχεσης και άρνησης του «φίλο Πουτινισμού» ενώ από την άλλη υπάρχει, σχεδόν άνευ όρων, υποστήριξη των στρατηγικών στόχων της Ρωσίας στην εξωτερική πολιτική. Παρά το γεγονός ότι τα ακροδεξιά κόμματα έχουν μια πιο εξωστρεφή φιλορωσική στάση, τα ριζοσπαστικά κόμματα της αριστεράς είναι εξίσου συνεπή στη στάση τους. Δείτε εδώ.
Επιχειρηματολογία
Oι αντι-ιμπεριαλιστικές και οι αντικαπιταλιστικές ρητορικές της ριζοσπαστικής αριστεράς αναζητούν στη Ρωσία ένα φυσικό σύμμαχο ενάντια στην ιμπεριαλιστική Αμερική. Παρά το γεγονός ότι αυτά τα κόμματα της Αριστεράς χρησιμοποιούν αρκετά κοινά επιχειρήματα με την Ρωσία.
Ειρήνη και ουδετερότητα
Ένα σύνηθες επιχείρημα είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Δύση ξεκινούν τις περισσότερες κρίσεις στην Ανατολική Ευρώπη και την Μέση Ανατολή. Έτσι η φιλειρηνική στάση τους δίνει ένα βασικό επιχείρημα απέναντι στη «δυτική επιθετικότητα». Σε κοινή γραμμή λοιπόν τα ριζοσπαστικά κόμματα της αριστεράς και της ακροδεξιάς βοηθούν το καθεστώς Πούτιν ώστε να υπονομεύσει ακόμα περισσότερο την Ευρωατλαντική Συμμαχία. Το Die Linke περίπου το 2012 και ο ΣΥΡΙΖΑ παλαιότερα, ζητούσαν την έξοδο της χώρας τους από το ΝΑΤΟ. Η στάση τους αυτή βασιζόταν στο επιχείρημα της ουδετερότητας για να διατηρηθεί η ειρήνη και η σταθερότητα στις ανά τον κόσμο κρίσεις. Την ίδια όμως ώρα δεν κάνουν καμία νύξη για το ρόλο της Ευρωπαικής ενοποίησης και του ΝΑΤΟ στην ενίσχυση της ειρήνης και ασφάλειας της μεταπολεμικής Ευρώπης. Δεν αναφέρουν τίποτα για τις Ρωσικές κινήσεις που υπονομεύουν την ειρήνη στην Ουκρανία, στο Ιράκ και την Συρία.
Αυτονομία και αυτοδιάθεση
Η Αριστερά παραδοσιακά υποστηρίζει τα αυτονομιστικά κινήματα και τα δημοψηφίσματα ως εργαλεία έκφρασης του λαού. Αυτή η γενική θεώρηση της Αριστεράς ακολουθήθηκε στην Ρωσοουκρανική διαμάχη για να νομιμοποιηθούν οι αποσχιστικές τάσεις και το δημοψήφισμα της Κριμέας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Τσεχίας, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του Αλέξης Τσίπρας (δείτε εδώ) έσπευσαν να υποστηρίξουν με δηλώσεις τους το δικαίωμα του λαού της Ουκρανίας να διαλέξει ποιό θα είναι το μέλλον του μέσα από ελεύθερες εκλογές και δημοψήφισμα (δείτε Β στο τέλος του κειμένου). Αυτό που δεν επισήμαινε σχεδόν κανείς από τα κομμουνιστικά κόμματα είναι το κατά πόσο οι εκλογές και το δημοψήφισμα ήταν ελεύθερα και δίκαια εφόσον δεν αναγνωρίζονταν από διεθνείς οργανισμούς όπως ο OSCE.
Αντι-φασισμός
Ο Πούτιν υποστηρίζεται από ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη και την ίδια στιγμή ψέγει την άνοδο της ακροδεξιάς σαν φαινόμενο, ενώ οι αντι-φασιστικές διακηρύξεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι πολλές φορές επιλεκτικές και μονόπλευρες. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, ενώ άσκησαν σκληρή κριτική στην “χούντα του Κιέβου” και στην Ευρωπαική Ένωση για τη στάση τους, δεν αναφέρθηκαν σχεδόν καθόλου στη στάση των φιλορώσων ανταρτών. Ο Αλέξης Τσίπρας τον Μάρτιο του 2014 είπε ότι η Ευρωπαική Ένωση υποστηρίζει μια ακροδεξιά και φασιστική κυβέρνηση που παραβιάζει το σύνταγμα της χώρας, ενώ ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, ο αρχηγός των Ποδέμος, υποστήριξε ότι η Ευρωπαική Ένωση υποστηρίζει μια παράνομη αλλαγή στην Ουκρανία και την άνοδο των Νεοναζί στην εξουσία. Την ίδια στιγμή το Die Linke είχε σημαντικές συναντήσεις στο Ντόνετσκ με αρχηγούς αντι-σημιτικών οργανώσεων. Δείτε εδώ.
Τρείς όψεις του Πουτινισμού
Τα ριζοσπαστικά κόμματα διαφέρουν στην προσέγγιση τους και στην υποστήριξη τους σχετικά με τους στρατηγικούς στόχους της Ρωσίας. Παρακάτω παρουσιάζονται τρείς διαφορετικές νόρμες:
Απευθείας στήριξη
Ορισμένα κόμματα της ριζοσπαστικής αριστεράς υποστηρίζουν τις θέσεις του Κρεμλίνου σε όλα τα επίπεδα, από την προπαγάνδα μέχρι συμβολικές κινήσεις στήριξης που στοχεύουν στο να νομιμοποιήσουν την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του Κόμματος της Γαλλικής Αριστεράς του Μελανσόν, το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα και το Die Linke στην Γερμανία. Ψηφίζουν σταθερά υπέρ φιλορωσικών θέσεων στο Ευρωκοινοβούλιο και στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Όπως αναφέρθηκε, το Die Linke και το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα έστειλαν ανεξάρτητους παρατηρητές στα δημοψηφίσματα στην Κριμέα και στο Ντονμπάς. Στις επίσημες δηλώσεις τους τα κόμματα αυτά δήλωσαν την υποστήριξη τους τόσο στην ανεξαρτησία της Κριμέας όσο και στη Ρωσική εδαφική «επιθετικότητα» (δείτε εδώ). Ο Ζαν Λικ Μελανσόν τόνισε για παράδειγμα τη σημασία των λιμανιών της Κριμέας για την ασφάλεια της Ρωσίας …και ότι αυτές οι κινήσεις της Ρωσίας δικαιολογούνται στη βάση της αυτοάμυνας απέναντι στη Δυτική επιθετικότητα (δείτε εδώ). Ο γραμματέας του Ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος Δημήτρης Κουτσούμπας, δήλωσε ότι οι άνθρωποι στην Κριμέα και γενικότερα ο Ουκρανικός λαός δεν μπορεί να διαγράψει τόσα χρόνια σοσιαλισμού και ιστορικών εμπειριών. Δείτε το Γ στο τέλος του κειμένου.
Εξίσου υποστηρικτικές ήταν και οι δηλώσεις των κομμάτων αυτών σχετικά με τη Ρωσική επέμβαση στη Συρία. Ο αντιπρόεδρος του Die Linke Βόλφγκαγκ Γκέρκε δήλωσε ότι χωρίς τον Ασάντ και τη Ρωσία δεν είναι δυνατόν να τελειώσει ο πόλεμος. Τα κομμουνιστικά κόμματα Ελλάδος και Τουρκίας σε κοινή τους δήλωση υποστήριξαν τη Ρωσική επέμβαση και κατηγόρησαν πλήρως τη Δύση. Δείτε εδώ.
Έμμεση υποστήριξη
Αρκετές ριζοσπαστικές δυνάμεις σιωπούν σχετικά με τις πράξεις της Ρωσίας στη Συρία. Αυτές οι δυνάμεις φαίνεται ότι πάσχουν από ένα «σύνδρομο ημικρανίας» το οποίο τις εμποδίζει να δουν τον κόσμο σφαιρικά. Ενώ γνωρίζουν πολύ καλά τις «αμαρτίες» της Δύσης όσο και της Ρωσίας, η ρητορική τους στρέφεται μόνο εναντίον της Δύσης γενικότερα και λιγότερο εναντίον της Ευρωπαικής Ενωσης. Ενώ υποκριτικά καλούν για ειρηνική διευθέτηση των κρίσεων στη Συρία και την Ουκρανία αποσιωπούν το ρόλο της Ρωσίας στην κλιμάκωση αυτών των πολεμικών συρράξεων. Χαρακτηριστικά, το Κυπριακό ΑΚΕΛ και το Ποδέμος, κατηγορούν την Ευρώπη για το ρόλο της στην Ουκρανική κρίση χωρίς να αναφέρονται καθόλου στη Ρωσική εμπλοκή. Παράλληλα, βλέπουν τον πόλεμο στη Συρία σαν μια ακόμα ιμπεριαλιστική εκστρατεία που προκαλείται από το Δυτικό καπιταλιστικό πρότυπο με απώτερο σκοπό να φύγει από τη μέση η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση του Άσαντ. Για παράδειγμα ο Γιώργος Λουκαιδής, βουλευτής του ΑΚΕΛ, πρότεινε, προκειμένου να ηττηθεί το Ισλαμικό Κράτος, η Δύση, το ΝΑΤΟ και οι G20 να σταματήσουν να «εξοπλίζουν» το Ισλαμικό Κράτος. Δείτε εδώ.
Κριτική και στις δυο πλευρές
Τα περισσότερα κόμματα της Ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής Αριστεράς υποστηρίζουν έμμεσα η άμεσα το Κρεμλίνο στα ζητήματα των πολεμικών κρίσεων της Συρίας και της Ουκρανίας. Ορισμένα κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς εκφράζουν μια πολιτική ισορροπιών ενάντια τόσο στην Ρωσική όσο και στη Δυτική ιμπεριαλιστική πολιτική. Ανάμεσα τους είναι κόμματα του Λουξεμβούργου και του Ιρλανδικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αυτές οι δυνάμεις εκφράζουν μια γενικότερη άρνηση προς οποιαδήποτε υπερδύναμη, δίνοντας την ίδια βαρύτητα τόσο στο ρόλο της Δύσης όσο και της Ρωσίας στην κρίση της Ουκρανίας. Στην πραγματικότητα βλέπουν τις προθέσεις κάθε μεγάλης δύναμης ως ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ακολουθώντας την παράδοση των Ευρωπαϊκών ριζοσπαστικών κομμάτων. Αυτή η θέση είναι ουσιαστικά περισσότερο ουδέτερη σε σχέση με τις απόψεις άλλων κομμάτων της Αριστεράς στην Ευρώπη για το Κρεμλίνο. Σε μεγάλο βαθμό όμως είναι υποκριτικό καθώς αρνούνται τον ρόλο της Ρωσίας στην Ουκρανία χωρίς να τον συγκρίνουν με το ρόλο της λεγόμενης «Δύσης”. Για παράδειγμα το Σιν Φειν δήλωσε για τον πόλεμο στην Κριμέα ότι καταδικάζει οποιαδήποτε επέμβαση από την Ρωσία, την Ευρωπαική Ενωση και την Αμερική. Δείτε το Δ στο τέλος του κειμένου.
Πολιτικές συνέπειες
Το βασικότερο πλεονέκτημα της Ρωσίας στην προσπάθεια να διατηρήσει το δίκτυο των συμμάχων της στην Ευρώπη είναι ότι μπορεί ως εξωτερικός παίκτης να υποδαυλίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις Ευρωατλαντικές σχέσεις και να τροφοδοτεί την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη με τις δικές της απόψεις.
Γιατί όμως αυτό είναι σημαντικό και τι πρέπει να γίνει;
Θα πρέπει να αναγνωρίσουν οι δημοσιογράφοι, πολιτικοί και μυστικές υπηρεσίες ότι το δίκτυο αυτό υφίσταται στην πραγματικότητα και έχει τόσο διπλωματική όσο και υπόγεια ισχύ. Κατά την παντοδυναμία της Σοβιετικής Ένωσης, η KGB έπαιξε κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτών των δικτύων, των οποίων άνθρωποι είναι μέλη των κομμάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Έτσι θα πρέπει να γίνουν προσεκτικές κινήσεις τόσο σε επίπεδο ασφάλειας όσο και σε επίπεδο διακρατικής ή προσωπικής διπλωματίας,
Το κέιμενο είναι ανάλυση του Péter Krekó- Lóránt Győri (Political Capital Institute). Το πρωτότυπο κείμενο μπορείτε να βρείτε εδώ.
Σημειώσεις κειμένου
Α. 1 – Strategic military situation in the Black Sea Basin following the illegal annexation of Crimea by Russia
(11.06.2015), subject (vote: resolution), type of vote (motion for a resolution),
http://www.votewatch.eu/en/term8-strategic-military-situation-in-the-black-sea-basin-following-the-illegalannexation-
of-crimea-by-ru-15.html
2 – State of EU-Russia relations (10.06.2015), subject (vote: resolution), type of vote (motion for a resolution),
http://www.votewatch.eu/en/term8-state-of-eu-russia-relations-motion-for-resolution-vote-resolution.html
3 – Murder of the Russian opposition leader Boris Nemtsov and the state of democracy in Russia (12.03.2015),
subject (Paragraph 19, amendment 1), type of vote (joint motion for a resolution),
http://www.votewatch.eu/en/term8-murder-of-the-russian-opposition-leader-boris-nemtsov-and-the-state-ofdemocracy-
in-russia-joint-mot.html
4 – Macro-financial assistance to Ukraine (25.03.2015), subject (vote: legislative resolution), type of vote (draft
legislative resolution), http://www.votewatch.eu/en/term8-macro-financial-assistance-to-ukraine-draftlegislative-
resolution-vote-legislative-resolution-ordin.html
5 – EU-Ukraine association agreement, with the exception of the treatment of third country nationals legally
employed as workers in the territory of the other party (16.09.2014), subject (approbation), type of vote
(draft legislative resolution), , http://www.votewatch.eu/en/term8-eu-ukraine-association-agreement-withthe-
exception-of-the-treatment-of-third-country-nationals-lega.html
6 – Situation in Ukraine (17.07.2014), subject (vote: resolution), type of vote (joint motions for a resolution),
Β. www.kscm.cz, 14 March 2014) The Helsinki Accords, Helsinki Final Act, or Helsinki Declaration was the final act of the Conference on Security and Co-operation in Europe held in Finlandia Hall of Helsinki, Finland, during July and August 1, 1975. The Accords enumerated inter alia respect for the rights inherent in sovereignty, refraining from the threat or use of force, inviolability of frontiers and territorial integrity of states.
Γ. speech, Sport Stadium Athens, www.kke.gr, 16 March 2014
Δ.www.facebook.com%2Fsinnfein%2Fposts%2F614970828572552&usg=AFQjCNFb5Fmoh1Gdt2QR05DO0BYyP_WY9A&sig2=8dCYEL4lkCMMORgZqCGPbg&bvm=bv.117868183,d.bGs
