Το μακεδονικό εισέβαλε και πάλι στη δημόσια σφαίρα και όλα δείχνουν ότι δεν θα μας εγκαταλείψει σύντομα. Επειδή σχεδόν όλα έχουν ειπωθεί, από τους οπαδούς της επίλυσης και όλους όσοι εναντιώνονται σ’αυτήν, δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τα επιχειρήματα τους. Ισως όμως θα είχε ενδιαφέρον να σταθούμε στον πολιτικό λόγο που εκφέρεται, και έγινε εκκωφαντικός ειδικά στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Γιατί αυτό το αφήγημα και όσοι το καλλιεργούν φέρνουν κάτι καινούργιο, ανατριχιαστικό, στη δημόσια συζήτηση. Και αυτός ο λόγος όπως και τα πρόσωπα ήρθαν για να μείνουν.
Η λαϊκή αντίδραση που παρακολουθούμε έχει όλα τα συστατικά να μεταβληθεί σε έκρηξη. Υπάρχουν ομοιότητες με το 1992 αλλά και πολύ μεγάλες διαφορές. Τότε τα συλλαλητήρια είχαν κυβερνητική κάλυψη και τα υποστήριζαν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης πλην ΚΚΕ. Σήμερα τα κόμματα σύρθηκαν πίσω από μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε από μια ομάδα αγνώστων στο ευρύ κοινό ανθρώπων. Ακόμη και αν αυτή η άγνωστη ομάδα διέθετε καταπληκτικές οργανωτικές ικανότητες (και ίσως, ποιος ξέρει, την τεχνογνωσία ειδημόνων στον υβριδικό πόλεμο) δεν θα μπορούσε να φτάσει σ’αυτό το αποτέλεσμα αν δεν υπήρχε το υπόβαθρο της συσσωρευμένης οργής της οποίας αιτία δεν είναι το μακεδονικό αλλά η πολύχρονη κρίση.
Η μεγαλύτερη διαφορά με το 1992 είναι ότι η αντίδραση είναι αντισυστημική, βγαίνει από το πλαίσιο του πολιτικού συστήματος και το απειλεί ευθέως. Το γεγονός δε ότι υπάρχει συγκεκριμένη προσωπικότητα, αυτή του στρατηγού Φράγκου, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πολιτικό εκφραστή αυτής της διαμαρτυρίας προσδίδει στο φαινόμενο διαστάσεις που δεν υπήρχαν την εποχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Βεβαίως, το προηγούμενο της πολιτικής απομόνωσης του Αντώνη Σαμαρά μετά την πτώση της κυβέρνησης τότε και η αδυναμία της “Πολιτικής Ανοιξης” να επιβιώσει ως κόμμα με μονοθεματική ατζέντα, είναι ένα προηγούμενο που μπορεί να επαναληφθεί. Οι επόμενες εκλογές που θα γίνουν μέσα στην επόμενη διετία θα δείξουν αν έχει φτάσει και στην Ελλάδα η ώρα ενός κόμματος με καθαρή εθνο-λαϊκιστική ατζέντα ή αν τα παραδοσιακά κόμματα καταφέρουν να απορροφήσουν τη διαμαρτυρία.
Επί του παρόντος αυτό που διαφαίνεται είναι η διάθεση μιας σχετικά μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης να μεταπηδήσει, με την ίδια ελαφρότητα με την οποία μεταπήδησε στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 θεωρώντας ότι ψηφίζει αντι-συστημικά και παίζοντας στα ζάρια την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση παίζοντας στα ζάρια την ασφάλεια της χώρας και τη θέση της στο διεθνές σύστημα, στο πλαίσιο δηλαδή που εξασφάλισε την επιβίωσή της αυτά τα πολύ κρίσιμα χρόνια. Και σ’αυτή την τυφλή πορεία είναι πιθανόν να δεχθεί να την καθοδηγήσει μια άκρως συστημική προσωπικότητα, γιατί τι άλλο μπορεί να είναι ο πρώην αρχηγός του στρατού;
Ο συγκεκριμένος πρώην αξιωματικός ο οποίος έχει δρέψει πολλές περγαμηνές στη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, έχει υπηρετήσει σε κρίσιμες θέσεις εντός και εκτός Ελλάδος, έχει κλασσική μόρφωση και στρατηγική αντίληψη, διαθέτει ταυτόχρονα όλα τα στοιχεία ενός ακραιφνούς λαϊκιστή που δεν περιορίζεται στην εκφορά του λόγου του από τις συμβάσεις του δημόσιου λόγου που μέχρι σήμερα έχουν γίνει σεβαστές από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς. Ο κ. Φραγκούλης στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη ξεπέρασε κατά πολύ τα εσκαμμένα, μετατρέποντας την αγάπη του για την πατρίδα σε λόγο μίσους.
Δεν αρκέστηκε να υποδαυλίσει τα πάθη του πλήθους για το μακεδονικό, τοποθετήθηκε για όλα τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και δεν έκρυψε την προτίμηση του για μια χώρα “καθαρή” εθνικά και θρησκευτικά. Τι θυμίζουν όλα αυτά; Την ελληνοχριστιανική ρητορεία άλλων εποχών και τη διαπαιδαγώγηση που τότε είχε λάβει ως νεαρός εύελπις. Οι δε “συναγωνιστές” του στην έξεδρα του συλλαλητηρίου με τις τοποθετήσεις περί λαϊκής συνέλευσης και εκκλησίας του δήμου, ευθέως αμφισβήτησαν το δημοκρατικό πολίτευμα και τους αντιπροσωπευτικούς του θεσμούς.
Πολιτικές δυνάμεις αντίστοιχου προσανατολισμού έχουν εμφανισθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες συχνά, όπως έχει αποδειχθεί, και με ρωσική υποστήριξη. Στο θέμα των Σκοπίων η ρωσική εξωτερική πολιτική έχει ενεργοποιηθεί με αποφασιστικότητα. Δεν ενδιαφέρεται για λύση αφού έχει αναγνωρίσει το κράτος με τη συνταγματική του ονομασία, όπως και η Τουρκία. Εχει υποστηρίξει τον πλέον φανατικό ανθέλληνα, τον πρώην πρωθυπουργό Γκρούεφσκι. Και ασφαλώς δεν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα αλλά επιδιώκει να εμποδίσει την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ για να συνεχίσει την πολιτική διείσδυσης στα Βαλκάνια. Η ετερογονία των σκοπών, με άλλα λόγια…
