Μια συμβολική νίκη της αριστεράς απέναντι στο παλαιό καθεστώς και ένα είδος ρεβάνς για τα χρόνια που ήταν, ή θεωρούσε ότι ήταν, στο περιθώριο. Μια νίκη που σηματοδοτεί τη νέα τάξη πραγμάτων που φιλοδοξεί να εγκαθιδρύσει ο κ. Τσίπρας.

Πριν από αρκετά χρόνια, στα ΝΕΑ, και για το φύλλο του Σαββάτου, είχαμε προσφέρει ένα βιβλίο του Βάσσου Μαθιόπουλου για τα εγκλήματα των Ναζί στην κατοχή, με φωτογραφίες και ντοκουμέντα από τα γερμανικά αρχεία. Επειδή ήταν ακριβή εκδόση και είχαμε αυστηρό όριο σελίδων είχαμε αναγκαστεί να παραλείψουμε ένα κεφάλαιο. Την απόφαση για το ποιο κεφάλαιο την είχε πάρει ο επιμελητής της έκδοσης με μοναδικό κριτήριο να μη δημιουργεί προβλήματα συνέχειας στον αναγνώστη. Έτσι νομίζαμε δηλαδή. Γιατί λίγες ημέρες αργότερα ο ιός της Ελευθεροτυπίας μας ενημέρωσε ότι το συγκεκριμένο κεφάλαιο είχε παραληφθεί επίτηδες στα πλαίσια μιας συνωμοσίας του ΔΟΛ για την αποκατάσταση του Ιωάννη Μεταξά!

Η επιχειρηματολογία ήταν έτσι κι αλλιώς δυσνόητη και την έχω ξεχάσει τελείως. Δεν έχω ξεχάσει την έκπληξη μου. Δεν είναι δα λίγο να ενημερώνεσαι ότι είσαι μέρος ενός τόσο καταχθόνιου σχεδίου. Όπως δεν έχω ξεχάσει και τα αισθήματά μου για μια τόσο αναίτια επίθεση από δημοσιογράφους που θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους σοβαρούς. Δεν είχαν θεωρήσει αναγκαίο ούτε για λόγους δεοντολογίας, αλλά ούτε και στα πλαίσια μιας ελάχιστης συναδελφικής αλληλεγγύης, να ζητήσουν την άποψή της εφημερίδας για το τι είχε συμβεί. Ομολογώ πάντως ότι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είχα διασκεδάσει. Για ποιο λόγο μπορεί να θέλαμε τόσα χρόνια μετά να αποκαταστήσουμε τον Ιωάννη Μεταξά; Και τι σόι πάθη ή διανοητικές εμμονές μπορεί να κουβαλούν ορισμένοι για να διαβλέπουν τέτοιες συνωμοσίες; Φυσικά το θέμα δεν είχε συνέχεια ούτε αποκαταστάθηκε από τον ΔΟΛ ο Ιωάννης Μεταξάς.

Τα θυμήθηκα αυτά όλα τις τελευταίες ημέρες παρακολουθώντας ένα μπαράζ επιθέσεων της Εφημερίδας των Συντακτών κατά του ΔΟΛ, του εκδότη του αλλά και δημοσιογράφων του Βήματος και των Νέων. Δικαίωμά τους φυσικά. Άλλωστε ο εκδότης του ΔΟΛ έχει βρεθεί επανειλημμένα στο επίκεντρο της επικαιρότητας με την δίωξη που του έχει ασκηθεί και τον πόλεμο που έχει με την κυβέρνηση. Μου δημιουργήθηκε ωστόσο η εντύπωση της υπερβολής και έβαλα στην μηχανή αναζήτησης της εφημερίδας την λέξη “ΔΟΛ”. Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Μόνο για το 2016 βγήκαν 300 περίπου αποτελέσματα. Δεδομένου ότι κάποια ήταν λάθος, μέσα στον τελευταίο χρόνο υπολόγισα ότι υπάρχουν τουλάχιστον 200 διαφορετικά δημοσιεύματα για τον ΔΟΛ. Με δεδομένο ότι στους 9 μήνες η εφημερίδα έχει 225 εκδόσεις προκύπτει ότι σχεδόν κάθε μέρα είχε μια αναφορά στον ΔΟΛ. Να σημειωθεί ότι από τις (τουλάχιστον) 200 αναφορές στον ΔΟΛ περίπου 40 δεν αφορούν ειδησεογραφία αλλά άρθρα και σχόλια. Άλλοτε πρόκειται για το κύριο άρθρο της ΕφΣυν, άλλοτε επώνυμα άρθρα, συνήθως από συντάκτες του Ιού, και άλλοτε επώνυμα σχόλια στα “παρασκήνια”. Περιττό να πούμε ότι πρόκειται για ιδιαίτερα σκληρά σχόλια πολεμικής, συχνά δε επιτίθενται σε συγκεκριμένους συντάκτες της εφημερίδας που τους κατηγορούν είτε για παραβίαση της δεοντολογίας είτε για εξυπηρέτηση εκδοτικών σκοπιμοτήτων. Σε αυτά τα σχόλια θα πρέπει κανείς να προσθέσει τους άκρως επιθετικούς τίτλους στην ειδησεογραφία- σχεδόν σε κάθε είδηση βρίσκουν τρόπο να παραθέσουν και την λέξη ΔΟΛια- και βέβαια μια ειδική έκδοση που κινείται στα όρια του λίβελου και κυκλοφόρησε με το φύλλο του Σαββάτου για την ιστορία του ΔΟΛ που επιμελήθηκαν οι συντάκτες του Ιού.

Προφανώς όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Όσο “κακό” και αν θεωρούν τον Σ. Ψυχάρη, όσο ανταγωνιστικά και αν βλέπουν τον ΔΟΛ αυτή η καθημερινή ενασχόληση κάτι σημαίνει. Μια τρέχουσα ερμηνεία θα ήταν ότι απλώς έχουν αναλάβει εργολαβικά την υπεράσπιση της κυβέρνησης. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά από τα σχόλια “απαντούν” σε σχόλια συντακτών του Βήματος και των Νέων που επικρίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ . Η εμμονή ωστόσο μαρτυρά νομίζω και κάτι ακόμα. Την αντίληψη στον χώρο της αριστεράς ότι κατ εξοχήν το “Συγκρότημα” αποτέλεσε το ιδεολογικό και πολιτικό προπύργιο του συστήματος και ταυτόχρονα τον χώρο όπου γινόντουσαν οι πραγματικές διευθετήσεις εξουσίας της πολιτικής και της οικονομικής αρχουσας τάξης. Με αυτή την έννοια κάθε πλήγμα στο Συγκρότημα, πόσω μάλλον μια αναστολή της έκδοσης του Βήματος και των Νέων, εκλαμβάνονται σαν πλήγμα στην καρδιά του συστήματος. Μια συμβολική νίκη της αριστεράς απέναντι στο παλαιό καθεστώς και ένα είδος ρεβάνς για τα χρόνια που ήταν, ή θεωρούσε ότι ήταν, στο περιθώριο. Μια νίκη που σηματοδοτεί τη νέα τάξη πραγμάτων που φιλοδοξεί να εγκαθιδρύσει ο κ. Τσίπρας.

Φυσικά πρόκειται για έναν μύθο που μπορεί να είχε ψήγματα αλήθειας σε συγκεκριμένες περιόδους στο παρελθόν, εδώ και πολλά χρόνια ωστόσο είναι ακριβώς αυτό: ένας μύθος. Ένας βολικός μύθος βέβαια καθώς η επίθεση στον ΔΟΛ (και στο Μέγκα) λειτούργησε σαν την αιχμή του δόρατος στην προσπαθεια συνολικής απαξίωσης των μέσων ενημέρωσης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στόχος η συγκρότηση του εναλλακτικού αφηγήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Το αφήγημα έχει καταρρεύσει παταγωδώς η συνολική απαξίωση των μέσων ενημέρωσης ωστόσο στα μάτια ενός μεγάλου τμήματος των πολιτών, είναι ένα από τα δηλητηριώδη κληροδοτήματα του ΣΥΡΙΖΑ στη Δημοκρατία. Αν κάτι εκπλήσσει ειναι πόσο εύκολα βρήκε και εξακολουθεί να βρίσκει πρόθυμους συμπαραστάτες. Ακόμα και σήμερα που η μάχη με τη διαπλοκή έχει μεταλλαχθεί είτε σε μια απροκάλυπτη προσπάθεια ελέγχου των ΜΜΕ είτε σε μια κακότεχνη επιχείρηση αντιπερισπασμού με τους δημοσιογράφους, τις εφημερίδες και τα κανάλια να αποτελούν τον προσφιλή σάκκο του μποξ υπουργών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.